echt zijn

Als kind had ik een hekel aan die altijd geijkte vraag: wat wil je later worden als je groot bent? Verschrikkelijk, vond ik dat. Wat wilden ze horen? wat zouden ze goed keuren? en als ik me ergens aan verbond dan moest ik dat naleven, vond ik dan. Maar wat dan? Ik wist het niet, echt niet. Vaak zei ik dan maar wat andere vriendinnen zeiden: juf, bij voorkeur kleuterjuf. Ik kon mij er geen voorstelling van maken, hoor. Wel van een kleuterjuf natuurlijk, maar niet van ik die als juf voor de klas stond. Op een gegeven moment ben ik daarmee opgehouden. Ik ontdekte dat ik wel wist wat ik wilde doen, maar niet in welke rol: ik wilde mensen helpen. Dat is breed, heel breed. Op welk gebied wilde is ze helpen? waarmee? wie? ook daar moest ik vaak het antwoord op schuldig blijven. Wat ik voelde dat ik wilde doen, liet zich niet vastleggen in beloftes over wat ik wilde worden. Ik kreeg vaak het gevoel dat ik daarmee niet voldeed aan de verwachtingen van de ondervrager (= lees belangstellende volwassene), want ik bleef vaag en dat is lastig. We plaatsen mensen graag in een perspectief/ hokje, en dat lukt niet bij iemand die zichzelf niet wil definieren. Het probleem was alleen dat ik trouw wilde blijven aan mezelf en mezelf geen doelen wilde stellen, die ik niet zou kunnen halen (wat ik overigens toch wel deed en nog doe).
Nu terug kijkend kan ik wel iets onder woorden brengen: ik wil een verschil maken. Ik wil iets bijdragen aan het leven van de mensen om mij heen, of ik ze nou ken of niet, of ik het nou weet of niet, het meest van alles hoop ik een verschil te maken met het leven dat ik leef. Probleem kan alleen zijn, dat het geen brood op de plank brengt. Daar knelt de schoen. Want dat is wat al die lieve belangstellende volwassenen altijd wilden weten: hoe zorg jij dat je zelfstandig in het leven kan zijn? Hoe zorg jij dat je ouders trots op jou kunnen zijn? Hoe zorg jij dat je succesvol bent in het leven?
Nou, zo dus. Door bij mezelf te blijven. Mezelf de eerlijke vragen te stellen over wat ik wil. Over of ik wel kan voldoen aan al die onmogelijke verwachtingen of dat ik daar nu eindelijk een streep onder durf te zetten en mijn pad te volgen. Dan bepaal ik zelf of ik succesvol ben en me een geslaagd leven toe bedeel, naar eigen maatstaven. Want wat is succesvol? wordt dat bepaald door de omvang van je werk? Is Dr Phil succesvoller dan de psycholoog waar ik in therapie bij ben? voor mij niet, Dr. Phil zegt mij niks, mijn psycholoog des te meer.
En als je kiest voor een carriere als psycholoog, supermarktmanager of juf, wie van de drie is dan meer succesvol? Het gaat niet om het vak dat je uitoefent, maar om de manier waarop je dat doet. Met hoeveel echtheid kan je het uitvoeren, hoe dicht bij jezelf kan je blijven. Dus eigenlijk is het niet de vraag wat je wilt worden als je later groot bent, maar wie wil je zijn? niet als je later groot bent, maar nu.