Duo-rouw

Hoe rouw je samen? als partners als gezin? dat is nog wel het moeilijkste en de grootste uitdaging, vind ik. Om samen door de pijn heen te gaan. De pijn is groot, het gemis intens. Ik kan alleen voor mezelf keuzes maken hoe ik wil rouwen en hoe ik door de pijn heen ga. Voor een ander kan ik dat niet, niet voor Chris, niet voor Lars en niet voor de mensen om mij heen. De pijn ebt door, bij mij, bij de mensen om mij heen. Zij zijn ook iemand verloren, hun dochter, zusje, kleindochter, nichtje, vriendinnetje, dochtertje van hun vriend of vriendin, of zelfs dochter van een blogschrijfster die ze verder niet kennen.
Blijkbaar heb ik een talent in het beschrijven wat ik voel, en blijkbaar heb ik een goed gevoel ontwikkelt om aan te geven wat ik nodig heb. Dat is niet iedereen gegeven of niet iedereen durft eraan toe te geven. Dat laatste is denk ik heel belangrijk: jezelf serieus nemen in wat je voelt dat je nodig hebt en dat vragen. Een ander kan het niet ruiken, heeft ook de beperkingen van zijn eigen visie, zijn eigen beleving, zijn eigen zorgen. Het is misschien wel de sleutel in de rouw omzetten naar kracht.
In het rouwen binnen onze relatie, ben ik dat ook gaan merken. Iets wat ik voel, hoeft bij Chris helemaal niet zo te zijn. Maar in plaats van een oordeel: hij begrijpt mij niet (wat zeker voor komt), benoem ik wat ik voel, wat mij bezig houdt. Dat levert niet altijd een geanimeerd gesprek op, soms komt één van beiden er na een paar dagen op terug, of na een paar weken. Maar we praten, we delen veel met elkaar, dus ook dat. Er is geen goed of fout. Het is niet voor niks dat ik schrijf, praat, mensen op zoek en oneindig lang kan praten. Die behoefte heeft Chris niet en dat is prima.
En ik ben degene die dingen in beweging zet. Ik ben degene die de lichtpuntjes wil uitdelen en dus actie onderneemt. Ik ga er niet vanuit dat Chris dan wel mee gaat, van hem hoeft het niet zo nodig. Ik ben degene die mijn ervaringen wil delen en gesprekken aan gaat, Chris heeft die behoefte niet. Maar hij gaat wel mee, zit naast me en steunt me. Hij neemt mij serieus in wat ik wil en doe. Hij denkt met me mee over wat ik wil delen in het boek, over hoe we de lichtpuntjes kunnen presenteren op het festival, en noem maar op. Hij is een geweldige steun voor mij. Op mijn beurt probeer ik hem te steunen, te zoeken naar wat hij wilt, waar zijn draagkracht ligt en welke stappen hij succesvol kan zetten. We doen het heel verschillend, op eigen tempo, soms drijven onze paden uit elkaar, maar altijd vinden we ons pad weer terug. Soms wacht de één de ander op en soms komen we er tegelijk aan. We delen wat we hebben gezien en ervaren en vervolgen onze weg. Dwaalt de één weer af, dan kan de ander het pad verlichten, zodat de weg terug minder zwaar is. Zo doen we dat. Er is geen goed of fout, er is geen vanzelfsprekendheid. Het is keihard werken, met respect en veel ondersteuning. We hebben allebei een eigen therapeut en allebei een vangnet van vrienden en familie, die we soms delen en soms ook niet. Ook daar is ruimte voor om het te doen zoals we willen en zoals het voor beiden goed voelt. We hebben veel verloren, toen Mirthe vertrok. Maar we hebben ook veel gedeeld, een half woord is genoeg om elkaar te begrijpen, dat is genoeg om voor te werken.