Het was een mooie zonnige zondag, de laatste die we als 'gewoon' gezin zouden beleven. De hele tijd had ik het gevoel 'nu kan het nog, nu kunnen we nog even doen alsof er niets aan de hand is' om vervolgens dat 'weten' weg te drukken en mezelf te bestempelen als dramatiserend. Ik wilde zo graag dat mijn onderbuikgevoel het bij het verkeerde eind heeft. Normaal niet, hoor, normaal wil ik wel gelijk hebben, maar nu...
Wonderwel lukt het me vandaag aardig om de emoties ergens te parkeren waar ze niet gevonden kunnen worden. We gaan fietsen, het is eindelijk lente, die heeft lang op zich laten wachten dit jaar. Dus genieten doen we met volle teugen. We gaan naar de kinderboederij en Mirthe weet wat ze wil en hobbelt van de ene kant naar de ander, onder stevige begeleiding van moeders. Ik kijk naar leeftijdsgenootjes en bedenk dat ik haar eigenlijk wel zou moeten kunnen los laten. Weer zie ik dat we niet voor niets die MRI krijgen morgen. Toch die emoties, maar die worden door een knoop in de maag aan banden gelegd. Op de terugweg fiets we langs Chris zijn broer en zijn vrouw. Zij krijgen nu ook te horen wat we morgen gaan doen, ze schrikken natuurlijk. En ik reageer gelaten, wat kunnen we ervan zeggen? en ik wil niet nu weer in paniek raken, dat heb ik de afgelopen dagen vaak genoeg gedaan. Stel dat er niks aan de hand is, dan heb ik mooi het nakijken met mijn doemdenken... Nee laat de paniek ook maar geparkeerd blijven staan. Thuis valt Mirthe op de bank in slaap, iets dat de afgelopen weken steeds vaker gebeurt.
2 jaar later ben ik niet meer dezelfde. Doe ik dingen die ik veel liever op een andere manier had ondernomen, om andere redenen. Ik had veel liever veel langer gedaan over de innerlijke groei die ik nu doormaak, als ik daarmee mijn gezin in levende lijve compleet had gehad. Het is niet zo. En ik maak wel de dingen mee die ik nu doormaak. Wederom doe ik het met liefde, een grotere dosis liefde dan ik mij ooit voor mogelijk had gehouden te kunnen ervaren en te kunnen delen. Verlies is een katalysator voor innerlijke groei, aldus Elizabeth Köbler-Ross. Dat kan ik alleen maar beamen. Maar één ding vind de nieuwe ik nog net spannend als de oude ik: zichzelf te presenteren voor een groot publiek. Hetzij vandaag met enige vertraging, de uitzending is op zijn vroegst over een paar weken, maar toch, spannend is het wel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten