Sterven is niet alleendood gaan. Het is niet alleen rouw en verdriet. Sterven is loslaten van wat niet meer kan. Of dat nou een dierbare is die het leven verlaat of een baan die niet langer bij je past. Bij beiden is er een vorm van sterven. Ouders die een kind verliezen zeggen geregeld dat een stuk van henzelf stierf met hun kind. Het geldt overigens niet alleen voor ouders, voor iedereen die een dierbare verliest, kan datzelfde ervaren. Zo vreemd is dat gevoel niet. Want we ontlenen onze identiteit aan wie we zijn voor anderen. Wanneer je kind het leven los laat, kan je er niet meer voor zorgen zoals je hebt gedaan. Dat stuk sterft. Dat stuk mag je loslaten, of je dat nou wil of niet, het heeft geen nut meer. Wat iets anders is dan houden van, want dat blijft! En het is iets anders dan geen verdriet meer ervaren, want dat zal ook nog geruime tijd blijven.
Loslaten van een rol die niet meer kan, is pittig, zeker als het zo tegennatuurlijk lijkt te zijn. Wanneer dat wel lukt, is het mogelijk te zien wat de andere kant van het verlies is. Los laten creëert ruimte voor nieuwe ervaringen, nieuwe ondernemingen en nieuwe rollen. Zo kan ik weer ruimte maken om te ondernemen, omdat ik niet meer de mantelzorg-moeder ben, die ik zijn wilde voor Mirthe, zolang zij mij nodig had in die rol.
Natuurlijk is haar vertrek uit het aardse leven een groot verdriet, dat soms overweldigend aanwezig is en soms is het een inspiratie om te doen wat ik al zolang nastreefde: leven met plezier vanuit mijn hart. En ja, dat kan samen gaan met de rouw. Hand in hand, mooi hè?
We ruimen allemaal ons huis geregeld op, om het overzicht te bewaren en ons nog vrij te bewegen in ons huis. Dat is ook ruimte maken, voor de spullen die we mooi vinden. Oude doen we weg, want ze passen niet meer bij ons. Zo is het ook met onze geest, onze ziel, laat los wat niet meer past, niet meer kan en zie wat voor moois er ontstaat.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten