Als er iets is wat ik moeilijk vind, is mensen die ik nog niet ken, maar wat wel prettig is als ze weten wat ik recentelijk heb meegemaakt. Ik doe het wel, mijn verhaal delen. Daarmee weet ik meteen wat ik aan iemand heb. Meestal komt er een fijn gesprek op gang, waardoor ik meteen een vrijblijvend therapie moment erbij heb. Want praten werkt best verhelderend en een goed gesprek is therapeutisch.
Iets wat ik nog moeilijker vind, is contact leggen met mensen die weten wat ik heb meegemaakt, maar geen contact met mij maken of het onderwerp niet aanroeren wanneer er wel contact is. Al is het maar 1 keer, dat er gevraagd wordt hoe het nu is, als erkenning van wat ik nu mee maak. Verder hoeft er niks over gezegd te worden. Dat mag ook benoemd worden, dat diegene het moeilijk vind, ik ben de beroerdste niet. Ik heb ook zo tegen het verdriet van een ander aan gekeken, niet wetend of ik er naar moet vragen of niet. Nu weet ik dat het benoemen een hoop lasten weg neemt van degene die het verdriet mee draagt. Verdriet is er, ook al wordt het niet door alle aanwezigen erkent.
Het leven is sindsdien verdergegaan
Maar vergat mij mee te nemen
En liet me er buiten staan
Ik bezie 't van een afstand
Maar 't raakt me niet echt
Ik voel me meer met de dood verwant
Veel mensen om me heen
Kunnen 't verdriet niet langer delen
En laten mij daarin alleen
Zo bouwen ze muren van stilte
Waarin ik me gevangen voel
En die mij omgeven met kilte
Ze beseffen niet hoe dat is
Hoe gebroken mijn bestaan
Hoe vol van leegte en gemis
Ik weet, ik kan niet altijd troost verwachten
Maar door er gewoon te zijn
Kunnen ze wel de pijn verzachten
Het is niet, dat ik me beklaag
Immers ik wil geen medelijden
'T is alleen wat warmte wat ik vraag
Kokkie Jonkers in 'van het leven geleerd' Manu Keirse
Zo voelt het te weten dat het niet genoemd wordt, er eigenlijk liever niet mag zijn. Verdriet is een moeilijk ding, want het verdriet van de 1 wordt geraakt door het verdriet van de ander. En wanneer het eigen verdriet niet wordt erkend, hoe kan het verdriet van de ander er dan gewoon zijn? Wat gek eigenlijk, want we willen allemaal liefde, maar niet het verdriet dat dit houden van met zich mee brengt wanneer er zich een breuk voltrekt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten