Het gevoel is er ineens weer. Het onmiskenbare verdriet, het oncontroleerbare gemis, naast het nieuwe geluk van liefde.
Het verdriet is een deel van mijn identiteit geworden, dat het tegenwoordig vaak sluimerend aanwezig is. Als een toevoeging, een upgrade, die je nou eenmaal cadeau krijgt van het leven. Je gaat van mensen houden en je gaat mensen verliezen, of in liefde loslaten. Het is part of life. En in mijn geval was het jij die ik liefdevol losliet, Mirthe. In die liefde zijn we immers voor altijd verbonden, dus echt los laten zal het nooit zijn. Liefde is immers niet verbonden aan tijd en ruimte en wel of niet samenzijn? Liefde knip je niet door en liefde deel je niet in tweeën of drieën of vieren, naar gelang het aantal kinderen dat je krijgt. Nee liefde vermenigvuldigd zich ontelbare keren en weet buitensporige proporties aan te nemen. Zo buitensporig dat je soms denkt dat je hart ervan kan knappen! En hoe vaak heb ik dat gevoel mogen ervaren, elke keer als ik naar je keek, gevangen werd door je lach of je ontelbare knuffels. Elke keer dacht ik dat mijn hart niet meer liefde bergen kon en toch bleek er altijd meer bij te kunnen. Alsof mijn hart een iniminie oneindig universum is, hoe verder je kijkt, hoe meer je ontdekt. Zo is het ook met de liefde. Er komt geen einde aan.
De liefde uit zich op evenredig ontelbare manier. In knuffels, kusjes, liefkozende woorden, in cadeautje, tekeningen, beloftes en afspraken. Maar liefde uit zich ook in streng toespreken, grenzen stellen, discussies en ruzies. In stralende gezichten wanneer je het over die liefde hebt, lovende woorden, gemis wanneer je niet samen bent. En tranen, vele tranen, soms denk ik dat ze op zijn, dat ik alle tranen heb gelaten om jou gemis. Maar ook die tranen kennen einde aan hun stroom. Zo ineens zijn ze er weer en kan ik me even niet voorstellen dat ze even op leken te zijn.
We leven nog altijd samen. Op verschillende dimensies, ik voel je nog altijd in mijn doen en laten. En lieve schat, ik had geen moment willen missen van ons samenzijn. Weten dat je er nog altijd bent. Dat we elkaar nog altijd kunnen verstaan, is een enorme troost.
Het is vandaag 9 jaar geleden dat we die laatste mri lieten maken. De mri die ons vertelde wat we al langer aan jou konden zien: het leven had zijn kwaliteit verloren. Het enige dat ons restte was nog een paar dagen fysiek samen. Nog een paar mooie herinneringen maken, voor je jouw verziekte, verkankerde lijfje los kon gaan laten. Wat gunde ik je die rust en wat heb je mij een cadeau gegeven, een ultieme verrijking van mijn leven. Dank lieve schat 💞
