Ergens in de afgelopen weken, ben ik dan eindelijk op die top van de berg gekomen. Het was er zo licht, dat het me eerst verblindde. Ik zag alleen de top en was blij met de overwinning. Een einde aan het lange zwoegen, eindelijk weer een beetje zicht, een beetje perspectief. Daar zat ik in kleermakerszit, te genieten van de rust die ik eindelijk kon ervaren. Geen stroom, geen nauw bergpas, alleen de rust van de top van de berg. Het licht dat eerst oogverblindend leek, na zo lang door de donkere schaduwen te hebben gelopen. Mijn ogen raakten gewend aan dat licht. En zo kon ik mijn nieuwe positie daar boven op de berg in breder perspectief beoordelen.
Daar zit ik dan, maar is dit het nou werkelijk? Is dit het pad dat ik moest lopen? Het licht is niet zo oogverblindend meer, nee, ik blijk nog steeds in de schaduw te zitten. Wanneer ik om mij heen kijk, zie ik nog een berg, achter mij. Die werpt een schaduw over de top waar ik zit. Een hoop duisternis is er weg gevallen. Het sterkt mijn zelfvertrouwen dat ik de volgende berg ook kan beklimmen. Hoewel dit een stijle bergwand lijkt te zijn. Nieuwe vaardigheden heb ik daarvoor nodig. Maar ik hoop dat de volgende top niet zo klein is, dat er meer ruimte is en ik niet zo alleen bovenop die berg hoef te zitten. Want ook dat zie ik nu in perspectief. Hoezeer ik ook heb gezocht, onder alle mensen die ons hebben gevolgd en gesteund de afgelopen jaren. Er is en blijft er maar 1 zoals ik. Alleen ik was haar moeder, daar is geen team van. Dat voelt bij tijd en wijle best eenzaam. Het voelt alsof er ergens een aansluiting mist. Ik heb de stekker in de hand, maar de stopcontacten passen niet bij mijn stekker. Het is alsof ik wakker ben geworden in een land met vreemde stopcontacten. Waar mensen een taal spreken die ik niet spreek en niemand had mij verteld dat ik op reis ging. Ik maak mij op voor de volgende klim.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten