Er was eens een meisje dat droomde van de sterren. Ze vond ze zo mooi. Ze fonkelden en straalden. Ze wilde ze zien, ze voelen, ze aan raken. Ze wist wat ze nodig had om daar te komen: een ladder.
Het zou een hele lange ladder zijn. Weken, zelfs maanden, was ze ermee bezig. Ze rekende en meette, ze plande en ging bouwen. Ze hakte en zaagde. Ze knutselde elke sport er stevig op vast. Ze stapelde ladder na ladder op elkaar om te kunnen komen waar ze wilde. Op een dag waren het er genoeg.
Het enige dat ze nog wilde waren glitters en sprankels en kleuren en vlinders en bloemen en alles waar ze zo van hield. Want haar weg naar de sterren was de mooiste weg die ze liep, de laatste van haar leven.
Op de hoogste sport draaide ze zich om en keek naar de aarde, waar ze omringd was door liefde. De liefde voelde ze nog steeds, die glinsterde langs de ladder mee omhoog. Ze keek naar haar ouders en haar broer en ze knikte, het was goed zo. Tussen alle ladders zouden zij de hare herkennen. Ze zouden haar weten te vinden en haar ladder mee nemen waar ze heen gingen. Ze knikte wat was ze trots op haar meesterwerk. Het was regenboogachtig mooi. Elke sport, elke stap, elk stukje. Ze knikte nog een laatste keer, ze wist dat haar ouders het wisten, dit was de laatste keer. Ze stapte op haar ster, de allermooiste en allerwarmste die ze vinden kon, die zou het mooiste blijven stralen.
Haar ouders maakten haar trots en waren trots op haar. Het was haar gelukt. De langste klim van haar leven. Haar lijfje had ze achter gelaten, als bewijs van haar bestaan. Het zou koud worden en leeg. Maar in hun harten zou het warm zijn, bij de gedachte aan hun mooie dochter. Voor altijd verbonden met de ladder van liefde.
Op 29 september 2014 overleed Mirthe aan de gevolgen van een hersentumor. Ze vroeg enkele weken voor haar overlijden om een ladder, zodat ze naar de sterren kon gaan. Zo liet ze ons weten dat ze wist dat haar leven binnenkort ten einde zou komen. Mirthe is 4 jaar geworden. Ze is altijd het stralende middelpunt geweest en zal dat blijven.
