Moeder zonder geboorte

Ik zeg altijd als er een kind wordt geboren, wordt er ook een moeder geboren. Zeker als het een eerste kindje betreft. Maar hoe zit het dan met alle moeders die geen geboorte mee maken? Die niet zelf met hun eigen lijf een kind op de wereld brengen? Gek genoeg lijk ik de laatste tijd overal moeders tegen te komen die dat zijn zonder 'eigen' kinderen, zonder geboorte.. Toch zorgen ze voor 'onze' kinderen en doen dat heel erg mooi.

En een vrouw, die een kindje aan haar boezem drukte zei:
Spreek tot ons over kinderen.
En hij zeide:
Je kinderen zijn je kinderen niet.
Ze zijn de zonen en de dochters van 's levens hunkering naar zichzelf.
Zij komen door je, maar zijn niet van je,
en hoewel zij bij je zijn, behoren ze je niet toe.

Jij moogt hun geven van je liefde, maar niet van je gedachten.
want zij hebben hun eigen gedachten
Jij moogt hun lichamen huisvesten, maar niet hun zielen.
want hun zielen toeven in het huis van morgen,
dat je niet bezoeken kunt, zelfs niet in je dromen.
Je moogt proberen hun gelijk te worden,
maar tracht niet hen aan je gelijk te maken.
Want het leven gaat niet terug,
noch blijft het dralen bij gisteren.
Jullie bent de bogen, waarmee je kinderen als levende pijlen worden weggeschoten.
De boogschutter ziet het doel op de weg van het oneindige en hij buigt je met zijn kracht, opdat zijn pijlen snel en ver kunnen vliegen.
Laat het gebogen worden door de hand van de boogschutter een vreugde voor je zijn:
Want zoals hij de vliegende pijlen lief heeft, zo mint hij ook de boog die standvastig is.

- Kahlil Gibran, De Profeet-

Ik kwam dit weer tegen, in mijn speurtocht naar woorden voor wat ik voel. Dit maal stonden de woorden in het eerder genoemde boek van Elisabeth Kübler-Ross 'Kinderen en de dood.'
Het treft me, want het maakt zo duidelijk dat 'mijn' kinderen niet van mij zijn. Ze zijn van zichzelf, net als ik van mijzelf ben en 'mijn' moeder op haar beurt ook van zichzelf is. En natuurlijk Mirthe van zichzelf is, ook al kwam haar leven via mij. Het was dan ook niet aan mij om te kunnen zeggen dat ze moest blijven, dat klopt niet. Ik kon haar immers niet claimen. Het maakt me niet minder een moeder, want dat werd ik toch, niet alleen door de kinderen die ik op de wereld zette, maar ook door de wens om voor te leven wat ik wil uitdragen.
De andere kant van bovenstaande gedicht, is dat je geen leven hebt hoeven doorgeven via geboorte om toch moeder te zijn. Het zijn misschien wel juist deze moeders die meer moeder zijn, omdat zij zich niet beperken tot een paar kinderen, maar zorg dragen voor vele kinderen. Want is het ook niet zo, dat wij niet onze kinderen alleen opvoeden? Dat doen we toch met de hele gemeenschap? Met alles wat we uitdragen, of dat nou in het eigen huis is, op school, op straat of via de media, we voeden onze kinderen samen op.
Ooit dacht ik dat ik dat alleen met Chris moest doen, dat het zo hoorde. Maar gaande weg kwam ik erachter dat dat niet kan. Er zijn overal opvoeders, ongemerkt soms, maar ze zijn overal. Opvoeden is niet per definitie streng zijn en regels stellen, maar voor leven wat je mee wilt geven. Denk maar aan Moeder Theresa, moeder alle moeders, niet door geboorte, maar van nature.