Zingeving

Zingeving houdt me bezig. Hoe geef ik weer zin aan mijn leven? De oude ik ben  ik niet meer, wil ik ook niet meer zijn. Er is teveel bewogen in mijn leven, teveel door elkaar geschut in mijn wereld, dat valt nooit meer op dezelfde plek terug. Het valt niet te lijmen, het valt niet op dezelfde manier op te bouwen, het wordt altijd een ander bouwwerk dan het was. Het leiendakje dat zo hopeloos in stortte was al aan vervanging toe. En als ik het opbouw dan wil ik het graag goed doen, stapje voor stapje en zo mooi maken als maar mogelijk is. Dat betekent geduld, want alle bouwmaterialen zijn niet voor handen en ook weet ik niet hoe ik het mooiste leiendak maken kan, dus geduld. Het valt me vanzelf in, denk ik. Zo nu en dan zal er wel een mooie balk of steunpilaar voorbij komen die het leiendak kan dragen. Voor langere tijd graag, energie dient efficiënt ingezet worden.

Eén van de steunpilaren is in elk schrijven, schrijven, schrijven. Woorden zoeken die passen bij het gevoel van dat moment. Woorden zoeken die uitleggen wat ik wil, wat ik zoek, wat zingeving geeft. De vele woorden zijn niet altijd de mooiste woorden, als het verdriet zo kaal en naakt aan de oppervlakte ligt. Dat het niet anders kan of het snijdt ook degene die deelgenoot maken van het verhaal, door het mee te leven en mee te lezen. Verdriet, het tekent en kleurt mijn dagen. Het hoort er voorlopig wel bij. Als trouwe metgezel, als trouwe hond die me vergezelt op mijn weg. Af en toe aangehaald wil worden en op gezette tijden uitgelaten moet worden, anders vliegt die tegen de muren omhoog. Een onzichtbare hond, die alleen ik kan verzorgen, kan liefhebben en kan koesteren. Want ja, verdriet kan je koesteren, je kan er van houden zelfs. Verdriet dat ik heb omdat ik mis wat me zo dierbaar is. En zorgen voor dat verdriet is gelijk zorgen voor mezelf. Ik neem mijn trouwe hond even op schoot, laat hem zo even uit en zal vast ook even om hem lachen, want het is wel een gekke hond die houdt van de gekste streken.