6 maanden zijn er verstreken. 6 maanden sinds er een nieuwe prachtige ster werd geboren. Een half jaar om precies te zijn, dat klinkt al heel anders, al heel lang. Het is een soort van mijlpaal, gek genoeg. Alleen dit is er één die je niet wilt, die niet gevierd zal worden.
Ik moest er wel van bij komen, het was een zware bevalling. Nog ben ik ervan onder de indruk, maar ja wat wil je? Van de geboorte van je kind moet je zeker 9 maanden bijkomen, 9 maanden ontzwangeren, na 9 maanden zwangerschap. Dat is een beetje de regel, niet dat ik me daar aan hield. Ik pas niet zo goed in regels, is mijn conclusie.
Dat is maar goed ook, want hoe lang duurt dan het bijkomen van een geboorte van een ster? Daar zijn geen regels voor. Zie je wel dat het goed is dat ik daar toch niet in pas? Ik schrijf mijn eigen regels wel. Zo heb ik de regel geschreven dat ik nog jaren en jaren en jaren, de rouwende moeder mag zijn. Die titel heb ik wel verdient en mag ik houden, de rest van mijn leven. Geen haast, geduld, de wond die zo hevig bloedde, die is nog open, nog niet geheeld. En tussendoor, terwijl de wond helen gaat, ben ik gewoon Liedeke. Een nieuwe versie dat wel, want de oude past mij niet meer. Een soort van Liedeke 2.0, een ge-upgrate versie, om de taal van Lars te gebruiken. Een versie die lichter is, soepeler loopt, want veel overbodige shit ligt in de prullenbak. Die overigens meteen geleegd is, opgeruimd staat netjes. Geen twijfels of het wel wijs was. Overbodig en niet meer passend is beter uit de weg geruimd. Helpt het verstikkende gevoel weg te nemen, een klein beetje ruimte om weer dieper adem te halen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten