Het leven is niet eerlijk. Ik heb het nog nooit zo vaak gehoord, nog nooit zo vaak voorbij zien komen. Nee, het is niet eerlijk. Ik weet ook wel hoe dat komt. Niet waarom het niet eerlijk is, waarom de één dit en de ander dat mee maakt. Nee, dat is niet duidelijk.
Wat ik bedoel is, waarom we denken dat het oneerlijk is. Een kind hoort niet te lijden. Als dat wel gebeurt is het leven oneerlijk. Een moeder hoort niet te sterven voor ze (op zijn minst) oma is geworden, oneerlijk. Zo is er veel meer oneerlijk. Ook als je hard hebt gestudeerd en dan nog zakt voor je examen, is het niet eerlijk. We zijn gewend te denken in rechte lijnen. Doe ik dit, dan is het logisch dat dat gebeurt. Daar zit het probleem: het leven is niet logisch. Niks, niets, nienta, nada, noppes aan logica te vinden, waar ik ben geweest. En als je het zo bekijkt, tja...wat is dan eerlijk en wat niet? Is het dan oneerlijk, omdat we het antwoord niet weten? niet begrijpen waartoe het leiden zal?
Het was zo'n aha moment, die ik al vaker had de afgelopen tijd, toen mijn therapeut me erop wees, dat niks logisch is. Opdat ik eerst wil weten wat het doel is van mijn handelen, zodat ik mijzelf kan begrijpen, wil nog niet zeggen dat ik niet iets moet doen, wanneer mijn gevoel mij dat in geeft. Laat ik nou net dat doen wat mijn gevoel me ingeeft. Het voelt als tastend in het duister op pad gaan, niet weten wat je treft als je weer een stap verzet. Weten dat als je geen stap verzet er ook geen schot in de zaak komt, het duister blijft duister. Lichtknoppen hebben nou eenmaal niet de gewoonte op je af te komen vliegen. Stappen zetten moet dus eigenlijk wel. Eng is het meer dan ooit, want ben nog wel gewond he? laten we dat niet vergeten. Laat ik nou achteraf pas begrijpen waarom ik dat gevoel had. Achteraf is er logica, maar vooraf? in geen velden of wegen te bekennen. Voor mij niet, misschien voor jou als buitenstaander, maar niet voor mezelf.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten