11 maart, 11 maart , 11 maart. Wat een dag, waarom? Vandaag dacht ik veel aan jouw boom, aan jouw verjaardag. Ik heb zelfs al even op de plek gestaan waar jouw boom zal komen. Tot vandaag niet gedurfd en nu dacht ik, waarom ook niet? het is jouw plekje, of dat wordt het in elk geval. Jouw boom, vanaf de straat kunnen we zo meteen zelfs jouw boom zien staan. Hoe speciaal is dat? Het lijkt mij prachtig om elke keer jouw boom te kunnen zien, ook als we niet op het schoolplein hoeven zijn. Jouw boom, jouw verjaardag. Het is nog heel ver weg, 3 maanden min 1 dag, om precies te zijn. Op een woensdag dat wel en dat is het vandaag. Dus waarom zou ik er vandaag zo mee bezig zijn.
De hekkensluiter van het veldje, hij was vandaag jarig, zo zag ik op facebook en later op tv. Hij kreeg vandaag ook een boom op zijn school. Wat is dat toch een mooi en troostrijk gebaar. Onze kinderen leven door op het schoolplein, altijd blijven ze kind en altijd zijn ze verbonden aan waar ze kind konden zijn. Wat ben ik daar trots op, dat jij met je net 4 jaar en met net een paar keer op school te kunnen zijn geweest, dat jij een boom krijgt. Dat je naar school mocht was jouw grootste cadeau. Eindelijk hoorde bij je de grote kinderen en eindelijk kon je even kind zijn. Nu mag je voor altijd op het schoolplein zijn, het middelpunt. Dat is voor ons een groot cadeau.
Nog 3 maanden dus, voor jouw verjaardag, min 1 dag. We hebben het al een beetje erover gehad, hoe we dat gaan vieren. Lars heeft het er ook al druk mee. Hij zal je in elk geval een cadeautje komen brengen. En ik ben al bezig met jouw traktatie. Ja, echt. Mama heeft iets bedacht dat natuurlijk veel voeten in aarde heeft, dus maar beter bij tijds beginnen. Want feest zal het zijn, op deze mooie dag, over 3 maanden, min 1 dag.
Maar weet je? er was nog meer op 11 maart. Heel gek, ik had er niet bij stil gestaan, maar op 7 uur was ik even een beetje min. Want weet je, zo bedacht ik mij iets later. Het was 11 maart om 7 uur dat we een jaar geleden jou weer terug kregen. Dat we ook gingen trakteren op jouw school (de revalidatie), want voor het eerst kregen we het fantastische nieuws: jij was schoon! Er lag weer een toekomst voor je klaar. Er moesten plannen gemaakt worden. Je zou dus naar school gaan, maar dat zou niet zo gewoon zijn. En dus gingen we praten, met Naomi. We gingen het regelen. Wat waren we blij dat jij mocht komen. Met alle haken en ogen, toeters en bellen, niks was de school te veel. Jij was meer dan welkom. En wat is dat een onbetaalbaar gevoel, want niks was meer vanzelfsprekend, waar het jou betrof. Dat beseften wij ons maar al te goed. Zonder blikken of blozen, werd jij aangemeld en verwelkomd. En wat was jij blij toen jij zelluf het klaslokaal binnen ging.
Geen twijfel mogelijk, dat ik en velen met mij, je dat nog veel vaker hadden gegund. Jij genoot voor 10 (x10x10x10x10...), jij had het meervoud van genieten uitgevonden, het meervoud van spelen, het meervoud van leven. Jij wist al, wat we nu allemaal weten, het was nu of nooit meer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten