baaldag

Een regelrechte baaldag, zo voelde het weer even voor mij. Vandaag had ik niet alleen Lars uit de bus willen op halen. Ik had jou ook op willen wachten, jouw verhalen willen horen over de leeuwen en olifanten en de giraffes, weet je nog dat je die vorig jaar mocht voeren aan de takkenbar? Dat had vandaag niet gemogen, maar je had het er vast weer over gehad. En dan baal ik, omdat het niet zo is. omdat jij er niet meer bij bent, niet op die manier. Ik baal omdat ik overal ouders zie die niet meteen weg gaan omdat er in de andere bus de rest van hun gezin zit. Even wachten en het gezin is compleet. Ik baal dat ik dat voel, ik baal dat ik ineens weer midden in dat verdriet zit. Ik baal dat het niet anders is. Ik baal omdat ik ook weet, dat als je er wel was, je ook niet in de bus had gezeten. Dan had je misschien met mama in de auto gezeten, achter de bussen aan. Dan had je misschien de ochtend mee kunnen doen. Dan had je misschien de dag niet volgemaakt. Dan had ik misschien een vrachtlading aan spullen mee gesjouwd. Dan had ik misschien wel gebaald, omdat jij niet gezond was. Dan had ik misschien wel gebaald dat jij niet mee rennen kon en dan had ik misschien wel gebaald omdat ik de handen niet vrij had. Maar ik weet waarom ik het er voor over had gehad. Ik weet dat jij je kind had gevoeld. Ik weet dat je genoten had en ik weet dat je de boventoon had gevoerd. Ik weet dat het allemaal de moeite waard was geweest.
Nu weet ik dat ik overal wel van kan balen. Ik weet het. Maar ik vind het wel de moeite waard om hier van te balen. Het klopt niet, het hoort niet, het is niet eerlijk!