relativeren

Wanneer ik in de ogen kijk van mijn meisje, mis ik haar. Dit is niet mijn dochter, niet mijn vrolijke, levenslustige dochter. Ik weet ze zit erin, daar achter die doffe, uitdrukkingloze ogen, maar ik zie haar niet. Geef mij mijn dochter terug.
Dit lees ik op een blog van een andere moeder. Dit is wat kanker doet. Hoewel...het is wat de chemo die dit doet. Het slaat niet alleen de kanker tot moes, maar ook de hele spirit die je kind, je kind maakt. Het is een leukemie patientje waar dit over gaat. Duidelijk dus dat het de chemo is die dit doet. Bij Mirthe zat er ook die operatie tussen waardoor ik mijn dochter kwijt raakte. Ik kon er niet meer bij, hoe ze was. Eraan denken deed te veel pijn, dus restte alleen het moment zelf. Het meisje dat voor mij lag was mijn dochter, of in elk een nieuwe versie ervan. Daar hadden we het mee te doen. Dat we dat deden, mag toch wel duidelijk zijn. Het blog staat er vol van.
Ook deze moeder durft zich af te vragen wat de levensles is, van dit geheel. Ik geloof ook in levenslessen en heb mij dat ik tig keer afgevraagd. Een simpel antwoord is er niet. Ik weet wel dit: Mirthe heeft veel mensen geraakt, veel mensen anders naar het leven laten kijken. Waarom dat op deze manier moest? Anders was de boodschap wellicht niet overgekomen. Ingrijpende situaties laten indruk achter en dat is wat zij deed, met de weg die ze heeft afgelegd. Het maakt alles relatief, pijnlijk relatief.
Maar ook kan ik voor mezelf zeggen dat ik hierdoor krachten in mijzelf heb ontdekt waarvan ik alleen maar kon vermoeden dat ze er waren. Ik had ze niet eerder nodig gehad, maar moest ze nu wel aanboren. Vooral de kracht van liefde is er nu in een mate die alles overstijgt en die mag nog groter groeien. Wat er ook gebeurt, liefde is er altijd, in de mate die jij nodig hebt. Het is alleen de vraag of jij die toe laat, dat maakt het verschil. Liefde voor jezelf, liefde voor je eigen onmacht, liefde voor wat je wel kan doen, liefde voor degene die jou het slechte nieuws vertelt, liefde voor alles in en om je heen. Elke dag, elk moment kan je kiezen voor de liefde. Ik weet het is makkelijk gezegd, doen is een uitdaging. Als je hem aan gaat, zal,je vaak weerstand in jezelf voelen, want zo maar liefde voelen voor een wildvreemde, die jou de pas afsnijdt...dat is toch niet nodig? Of wel soms? Probeer het uit, dan kan je zelf uit ervaring spreken.