Went het ooit? Ik vraag het mezelf vaak af, maar ik denk dat ik inmiddels wel het antwoord weet. Ik hou het voorlopig maar op Nee. Dat gat, de pijn, het hoort erbij tegenwoordig. Maar of het ooit went? Ik merk wel dat het de afgelopen dagen/weken minder heftig aanwezig is. Misschien een stukje berusting of acceptatie. Ook dat weet ik niet, vraag ik me regelmatig af.
Wel weet ik dat we dus aan het opbouwen zijn. Opbouwen van ons nieuwe leven als gezin, een gezin met een ster. We bouwen aan dat leien dakje. Maar we bouwen ook aan nog meer. We bouwen aan de brug die de verbinding maakt met Mirthe. De brug van liefde. Die zo teer en kwetsbaar is, daar moet elke dag met zorg aan gebouwd worden. De brug is niet begaan voor mensen voeten. Dan vertoont die krakend en steunend gebreken en dat kan niet de bedoeling zijn. Nee, de brug is alleen begaanbaar voor liefde. Dat kan die dragen en meer dan dat is het niet. Het is wel een mooie brug, met stralende en heldere kleuren. Met sierlijke bogen en versierd met de mooiste bloemen, die altijd in volle bloei staan. Want ook deze bloemen worden gevoed door die liefde. Ik zie het helemaal voor me, deze prachtige, stralende brug die de liefde draagt en zo ons verbind. Altijd, eeuwig en overal waar we gaan, daar gaat ook deze brug. En ooit, ooit, als het mijn tijd is, dan ontmoeten wij elkaar daar. Ik weet het zeker.
Ik zou willen dat iedereen weet heeft van deze brug. Het maakt de momenten alleen, minder eenzaam. De brug is er immers altijd, kan altijd aan gebouwd worden en kan altijd mee reizen, waar we ook gaan, waar we ook staan, waar we ook rusten. Door die brug weet ik dat het zo mooi is daar. Weet ik dat het goed is om daar te zijn, waar alles één is en alles liefde is. Waar iedereen vrij is en geen afgescheidenheid meer ervaart. Jij bent daar en dat is je van harte gegund. We bouwen aan onze brug, jij daar en ik hier, elke dag.
Het volgende liedje is er één uit de oude doos. Wel toepasselijk, lijkt mij zo.
Laat me nu toch niet alleen- Clouseau
Laat me nu toch niet alleen
Radeloos en verloren
Sloop die muren om me heen
Help me zo bij jou te komen
Laat me eens je gezel zijn
Wees de gids die me zal leiden
Want ik ben reeds lang op reis
En zo moe, kom en bevrijd me
Neem me mee naar je land
Vol muziek en vol dromen
Leid me naar je land
Laat me in jouw wolken wonen
Laat me nu nu toch niet alleen
Neem mijn hand en toon me
De weg die leidt naar jou alleen
Help me zo bij jou te komen
Neem me mee naar je land
Vol muziek en vol dromen
Leid me naar je land
Laat me in jouw wolken wonen
Laat me nu toch niet alleen
Radeloos en verloren
Sloop die muren om je heen
Help me zo bij jou te komen
Laat me nu toch niet alleen
Radeloos, en verloren
Laat me nu toch niet alleen
Radeloos, en verloren
Niet dat ik me nog zo voel op het moment, radeloos en verloren. Het is er wel geweest en als het weer komt, zal het me niet verbazen. Dan is dat even zo, gaan we weer door een bittere pil. Daarom is dat bouwen zo belangrijk. Het gaat niet vanzelf en zeker niet automatisch. Met aandacht, zien, voelen en ervaren, verwerken, verweven en vooral: leven. Wat net zoveel is als genieten, lachen, huilen en treuren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten