Kinderen

Meer eerlijkheid en oprechtheid, kan je in het leven niet krijgen dan van kinderen. Een kind voorliegen of doen alsof het allemaal mee valt, terwijl je weet dat het niet zo is... doe het gewoon niet, want kinderen prikken er haarfijn doorheen.
Zo ook met de kinderen die ik zo nu en dan ontmoet. Ze blijven met verbazen. Allemaal weten ze uiteraard dat Mirthe een ster is. Zo wordt ik lopend van het schoolplein naar de auto, op een ochtend nagewezen: Dat is de mama van Mirthe! Een vriendinnetje van Mirthe, wil graag de VSO begeleider laten weten wie ik ben, alsof dat de lading dekt en iedereen weet wie ik ben. Of als ik met een andere moeder sta/zit te praten, komt er zo ineens vanuit het niets, regelmatig voorafgegaan aan een lang aanstaren, de opmerking: Mirthe is dood hè? Helder, oprecht, niks mis mee. Wat het met me doet? Moeilijk om onder woorden te brengen. Het is immers waar. Confronterend? niet meer dan haar lege bedje, de kleren die ongebruikt in de kast liggen, de zomerjas die al de hele winter aan de kapstok hangt of de knuffels die ik niet meer kan voelen.
Soms volgt er na zo'n opmerking nog een gesprekje. Ik bevestig het altijd, klaarblijkelijk is die helderheid wederzijds prettig. Gevolgd door dat ze ziek was, nu geen pijn meer heeft en vast nog heel veel kan spelen nu ze tussen de sterren vertoefd. Dan is het wel klaar ook. We hebben het hier wel over kleuters, die hebben nog niet zo veel nodig om er vrede mee te hebben. Met de moeders wordt er natuurlijk ook over gepraat, want nieuwsgierig als ik ben, wil ik ook wel horen of ze er verder nog mee bezig zijn. Waarom? geen idee, het is zogezegd niet mijn pakkie an, maar ben toch wel enigszins benieuwd naar hoe kinderen die plaatsen in de dagelijkse gang van zaken. Want laten we wel wezen, hun perspectief op het leven is nog niet heel breed en door dit gebeuren is er een bepaalde onbevangenheid weg. Voor sommigen een verrijking, voor sommigen een beangstigende gedachte. Wat net zo geld voor ons volwassenen. De dood is over het algemeen een onwelkome bezoeker in ons leven. Zo dacht ik er ook lang over. Maar ik meen het als ik zeg, dat ik weet dat Mirthe nu vrij is, nu plezier heeft en naar hartelust met heel haar wezen kan spelen, rennen, vliegen en vreugde kan strooien. Ze doet het hier elke dag, de hele dag door. Dat is toch mooi om door te mogen geven? Voor haar was de dood een welkome verlosser, een bevrijder van beperkingen en lijden.
Ook kinderen hebben het recht dat te weten. De dood hoort meer bij het leven dan wat dan ook.