IJdel?

Is houden van jezelf ijdel? Ik bedoel mag dat wel, van jezelf dan hè? Even niet wat een ander ervan vind, wat vind jijzelf?
Ik zeg het telkens vaker, maar bemerk er nog wel enige schroom in. Als van: is het wel echt oké, om mezelf de liefde te verklaren, zeg maar. Want het is me wel duidelijk hoor, dat daar de sleutel ligt om in je kracht te staan. Om vanuit je kracht te leven. Houden van jezelf, is de manier om je grenzen te voelen, te bewaken en wanneer het goed voelt, ze ook te verleggen.
De afgelopen 2 jaar hebben we moeilijke keuzes gemaakt. Sommige noodgedwongen, maar desalniettemin heel bewuste keuzes. De belangrijkst keuze was wel om heel bewust te kiezen. Klinkt gek? Nou, we kunnen altijd bewuste keuzes maken, ongeacht wat ons overkomt. We kunnen kiezen voor een houding: ik kan hier niks aan doen, ik heb het niet gedaan, ik wil dit niet, dus vraag van mij geen verantwoording. De zogeheten slachtofferrol. Of we kunnen kiezen voor een houding die meer lijkt op: shit, dit overkomt mij, ik wil dit dus niet, maar ik maak er het beste van. Schouders eronder en doorgaan. Een wat proactievere rol, ten opzicht van de eerste.
We kunnen ook kiezen waar we onze energie in stoppen. Zo hebben wij meteen vanaf het begin de keuze gemaakt, te investeren in onszelf en ons gezin. Met Mirthe op de eerste plaats, daarna kwam de rest van het gezin en alles erom was maar net hoe we ons voelden, of we daar wat mee konden. Ik voelde me dan ook niet altijd een goede vriendin, zus, dochter, noem-maar-op. Ik had namelijk niet altijd een luisterend oor voor de belevingen van anderen. Dat hoorde allemaal bij de keuze om onze prioriteit bij Mirthe te leggen.
Toen Mirthe een ster was geworden, maakte ik opnieuw een bewuste en weloverwogen keuze: ik zou voor mezelf opstaan. Niet voor Lars, niet voor Chris, maar in eerste plaats voor mezelf. Alleen als ik die verschuiving kon maken, zou ik hier doorheen kunnen komen. Ik zou zelf immers door het donker moeten zien te komen, dat kon niet één van hen doen of wie dan ook. Door die keuze, koos ik dus voor mezelf. Voor het eerst van mijn leven koos ik echt voor mezelf. Dat betekent ook dat ik voor het eerst ben gaan benoemen dat ik van mezelf houd, dat ik trots ben op mezelf, op mijn veerkracht en mijn doorzettingsvermogen. Ergens voelt dat nog niet helemaal oke. Vaak zeg ik toch dat ik trots ben op Mirthe, wat zeker zo is. Dat ik ook trots ben op Chris en Lars, hoe zij ermee om gaan. Ik zeg zelden dat ik trots ben op mezelf, zonder ook de rest van het gezin te benoemen. Het is natuurlijk zo dat het één niet zonder het ander gaat. Ik had dit niet zo kunnen doen, zonder één van de andere gezinsleden en vice versa. Dit geldt tevens voor een heleboel lieve, sterke en altijd steunende mensen in onze omgeving. Zonder iedereen met naam en toenaam te benoemen, weet dat dit ook over jullie gaat. Zonder jullie hadden we niet hier en niet op deze manier kunnen staan.
Waarom dan toch die schroom, het gevoel dat het niet klopt, als ik zeg dat ik vind dat ik het goed heb gedaan, en doe? Er hangen toch de nodige oordelen aan, van mezelf, als iemand dat over zichzelf kan zeggen. Dat het verwaand klinkt, dat het ijdel is, dat het een twijfelachtige blijk van zelfvertrouwen ten toon spreid. Of een vals gevoel van rechtvaardiging van het eigen handelen. Door te zeggen dat ik het goed doe, maakt dat ik het ook vaak bevestigd krijg. Dat doet mij goed, zeer zeker, maar ergens verwacht ik nog dat iemand zegt: bananensplit! Stom eigenlijk. Andersom zou ik dat helemaal niet hebben. Als iemand zou zeggen dat ik het niet goed doe, zou ik het meteen voor waar aan nemen. Dus, weer tijd voor een nieuwe mindset: ik doe het goed, punt.