keuzes maken

Keuzes maken, het komt elke dag weer voorbij, meerdere keren. Vaak onbewust, maken we tal van keuzes. Maar goed ook, want als je overal bij nadenkt, wordt je best wel gek van jezelf. Maar bewust van je keuzes worden is wel goed, want waarom kies je ervoor met de auto te gaan, waarom niet de fiets? Of waarom pak je een broodje en niet wat fruit? Bewust keuzes maken en voelen dat het de goede zijn, vergroot het zelfvertrouwen. Makkelijk is anders, want vaak hangt er van alles en nog wat aan de keuzes die we maken, gedachtes, oordelen, noem maar op.
Zo maak ik ook keuzes. Ik maak elke dag keuzes met hoe ik mijn dag in deel. Met wat ik doe en hoe ik dat in de toekomst wil doen. Want ja, de toekomst, heeft ook werk voor mij in petto. Tenminste, dat hoop ik wel, ooit. Werk is ook druk, is ook presteren, is aanwezig zijn en meer zijn dan alleen de rouwende-moeder. Dat wil ik ook, ik wil weer een beetje mijn eigen identiteit terug. Voor zover dat gaat natuurlijk, want ik word niet meer wie ik was, al zou ik hetzelfde werk doen. Alles in en aan mij is veranderd. Maar dat ik weer een beetje een eigen ik wil zijn, dat begint weer een beetje te komen. Alleen, kan ik dat nog niet. Nee, ik moet er niet aan denken om weer te presteren of het gevoel te hebben dat ik iets moet. Daar zit de knoop. Welke keuze valt er dan te maken? De keuze hoe ik daar mee om ga. Want werk geeft veel meer dan alleen een identiteit, het is een onderdeel van aanzien, voldoening, structuur, inkomsten, zelfstandigheid, noem maar op. En ik kan me er heel druk om maken dat ik nu niet kan werken, of ik kan mogelijkheden zoeken, binnen de kaders die ik wel aan kan. Ik kan uitzoeken wat nu wel bij me past en zo toch een werk-conditie opbouwen. Dat ik daar al over kan nadenken, is een stap vooruit en dat ik het wel wil, is een nog grotere stap vooruit. Positief blijven he?

Hoe ziet dat er praktisch uit? Geen idee. Nou ja, wel ideeën, maar daar is nog zo veel van vaag dat ik er maar beter niks van kan zeggen. Nee, maar ik heb wel iets ontdekt. Ik kan keuzes maken. Ik ontdekte laatst dat ik toch weer in valkuilen aan het trappen was. Door toch weer voor anderen klaar te staan, omdat het-zo-hoort. Door toch weer taken op mij te nemen, die te veel van mij vragen, omdat een-ander-het-niet-doet. Nou, daar heb ik voor nu een punt achter gezet. Ik ben bij mezelf nagegaan wat ik nu leuk vindt om te doen en wat niet. Zo was ik bezig geweest met het teeltplan voor de buurtmoestuin. Alles wat er uit kwam is een paar teeltbedden waarop aangegeven staat wat er geteeld kan worden. Enigszins aangegeven wanneer te zaaien en wanneer te oogsten. Maar handiger nog is om Google bij de hand te houden, want ik zou er niet blind op willen varen. Het nadenken over een dergelijk plan, vergt te veel van mij. Nadenken doe ik genoeg, ik ben liever met de handen bezig. Lekker spitten, bemesten, zaaien, dat soort dingen. Geen vergaderingen regelen (wat ik dus wel deed), geen agenda's maken en vooral niet voorzitten. Dat kenbaar te maken, zonder enige schroom, zonder een teleurstelling naar mijzelf of een gevoel van falen. Gewoon: nu even niet, die tijd komt wel weer, ooit. En dan is het vroeg genoeg, om het weer op te pakken.
Het geeft me zelfvertrouwen om keuzes voor mezelf te kunnen maken. Iets dat ik altijd moeilijk vond, omdat ik altijd het gevoel had iemand teleur te stellen. Dat ikzelf die iemand was, was een lastig concept. Het zijn kleine stapjes, maar groot genoeg voor mij. Rouwen is hard werken, vergt alle energie die er is. Keuzes maken is onvermijdelijk. Het is niet een burn-out door het werk, waarbij je kan kiezen even niet te werken, om weer op krachten te komen. Dit keer is het doorgedrongen tot elke vezel van mijn leven. Ik sta er mee op en ga er mee naar bed, ik leef het, ik droom het. Ik moet, dat ik het kan, is mooi meegenomen en best wel iets waar ik trots op ben. Een klein beetje fundering, voor het mooiste leien dakje ooit.