Cirkels

soms, soms, soms. Dan is het mij allemaal een raadsel. Waarom moeten we dit en waarom maken we ons zorgen om dat? Het lijkt zo simpel soms, wees lief voor elkaar, zorg goed voor jezelf en maak jezelf blij. Moet je eens zien wie je daar nog meer blij mee maakt, gewoon omdat je zelf blij bent. Heel simpel. Ware het niet dat we continue worden afgeleid door allerlei dingen om ons heen. Als ik dit doe, wat vindt zij daar dan van of als ik dat zeg, hoe reageert hij dan? Ik kan het toch maar beter niet doen...maar nee, dat klopt ook niet, dat voelt niet goed...hoe doe ik het dan? Om gek van te worden. Want zo draai je in vicieuze cirkeltjes rond. Ik heb dat talloze keren gedaan. Als mijn cirkeltjes in zouden slijten in de grond waar ik ze maakte, dan was er nu een krater zo diep dat je Australië kan zien.
Ik zou willen zeggen dat ik het niet meer doe..., maar ik ben eerlijk, dus doe ik dat maar niet. Ik ken mezelf langer dan vandaag. Zeggen dat ik het niet meer doe, is eigenlijk alleen nog maar de wens. De actie die erbij hoort is eerlijk naar mezelf zijn en mijn verantwoordelijkheid nemen. Mijn visie kenbaar maken en dan de tijd nemen om het gesprek aan gaan. Moeilijk hoor, de verdediging ligt namelijk op de loer. Mijn schermpje optrekken, nogmaals vertellen waarom ik doe en vind wat ik vind. Daarmee is het gesprek niet wat het zijn kan. Want ik ken mijn verhaal wel, maar wat vind de ander? daar ligt mijn leermoment.
Dat is zoals ik het op dit moment doe, keer op keer mijn verhaal vertellen. Heel af en toe het verhaal van de ander aan horen. Er zit verandering in, een kleine kanteling, een klein beetje ruimte om te horen wat de ander te vertellen heeft. Het is een kleine stap, de deur staat op een kier en zo kan ik weer een beetje meer leven. Mijn horizon een beetje meer verbreden, want ook dat hoort bij het herstel. Ruimte voor mezelf en ruimte voor mijn omgeving. Kleine stapjes, want die zijn vermoeiend genoeg, voor benen die de conditie niet meer hebben om een stap buiten de cirkel te zetten.