Rust en ruimte

Een paar weken geleden ben ik bij lotgenoten geweest. Een avond georganiseerd door ouders voor ouders van een kind overleden aan kanker. Ouders die al enige jaren leven met een kind tussen de sterren. Zij weten hoe het is om jaar in, jaar uit de leegte te voelen. Zich af te vragen wat er dit jaar op het verlanglijstje zou hebben gestaan, wat er dit jaar voor rapport mee zou zijn gekomen, wie er dit keer op het verjaardagsfeestje zou worden uitgenodigd, hoe het zou zijn om elke dag met een compleet gezin te mogen zijn.
Het was te horen en te voelen wat zij voelen, dat mij een soort van rust gaf. Ik hoef niet nu, meteen alles te doorleven, alles te doorvoelen. Het hoeft niet, het kan niet. Ik wist het wel, natuurlijk, maar nu te zien dat deze andere moeders er ook jaren over doen om weer een nieuwe manier te vinden. Een nieuwe manier van wat? van moeder zijn, van partner zijn, van zichzelf zijn. Een nieuwe manier van leven, van doen, van zijn. Noem maar op. Het is zo ingrijpend en veel omvattend dat het niet te doen is, kort te omschrijven wat ze in die jaren doen. Wat ik nu sinds 5,5 maand doe. Ik heb dus ook nog jaren voor de boeg, waarin ik door dit verdriet heen kan proberen te komen, dat hoeft niet elke dag, dat hoeft niet op vaste tijden. Het komt en gaat, simpelweg. De ruimte is er wel voor, maar ook zo fijn om te ervaren dat ik ook kan leven met het gemis, zonder de zware deken van verdriet te voelen. Want zo is het de afgelopen weken geweest. Ik voel me weer wat meer Liedeke, weer wat meer ruimte om te doen en laten waar ik zin in heb, zonder de grote slag om de arm of ik het emotioneel wel kan verdragen.
Ik mag nog jaren rouwen, ik mag nog jaren gemis voelen, wat ik zeker zal doen. Ik zal nog vaak denken hoe het zou zijn geweest, wetende dat het niet zo zal zijn. Maar weten dat het mag, dat jarenlang rouwen, geeft ruimte om ook weer op aarde te landen en langzaamaan mijn horizon te verbreden. Opnieuw te ontdekken wat ik werkelijk wil doen, hoe ik mijn tijd wil besteden en wat ik kan bieden in het werkzame leven. Handelen naar mijn grenzen en mijn gevoel in acht houden, bij de stappen die ik zet. Het zal nog met vallen en opstaan gaan, niet alles is nou eenmaal zoals je hoopt of plant. Dat weten we natuurlijk inmiddels maar al te goed.
De rust en ruimte zijn van emotionele aard. De bezigheden gaan onophoudelijk door. De afgelopen dagen veel bezoek gehad, lekker op de tuin gewerkt, minstens 5 kilo kaarsvet verwerkt, van de 40 die we ineens aangeleverd hebben gekregen (dus kaarsen te koop!!!, de voorraad groeit gestaag. Schroom niet om een bestelling te doen. het is immers voor het goede doel), nog meer kaarsen gemaakt, verjaardagsvoorbereidingen gedaan (voor over 3 maanden) enne ons vermaakt met het gezoek en gewroet hier in de grond naar die prachtige stroomkabels (de meterkast wordt in zijn geheel, kosteloos vervangen. De onze voldoet niet aan de veiligheidseisen en dus krijgen we meteen een mooie met krachtstroom. We worden dus even helemaal ge-upgrate, zoals Lars zou zeggen. Maar zo oud als die meterkast is, zijn ook de kabels die er naar toe lopen en ja waren liggen nou toch die kabels. Ze zijn gevonden, maar het is me wel een klusje zeg). Vervelen doen we ons voorlopig nog niet, mocht dat het idee zijn.

Afscheid
Neem afscheid als de tijd daar is.
Verhaast je niet: elk afscheid
kent de vastgestelde tijd en vergt
geduld en tranen totdat je, eindelijk
zacht de deur achter het verleden sluit
en ongehinderd voort kunt gaan.
Neem afscheid als de tijd daar is.
Aarzel niet, want elk afscheid
kent de vastgestelde tijd en kan
niet uitgesteld worden omdat je
nog niet durft of wilt: afscheid immers
maakt je eenzaam en doet je voelen
hoe alleen je staat.
Neem afscheid als de tijd daar is.
Voor je ligt de toekomst, de weg
waarlangs je geroepen wordt,
waarop je eigenheid, je wezen
zich ontvouwen zal
zoals een bloem zich opent voor de zon.

Hans Stolp