15 jaar

15 jaar is een lange tijd. In de afgelopen 15 jaar heb ik meerdere malen bergen verzet en mezelf uit de diepe dalen weten te trekken, die mijn weg ineens blokkeerden. 15 jaar geleden op een kamertje in het UMCG liet een man het leven voor gezien. Zijn lijf was op, zijn hart gestopt. Stilletjes uit het leven weg gegleden. Geen afscheid, geen weerzien, geen woorden. Stilletjes, bijna ongemerkt. Al 2 dagen was hij niet wakker geweest. Het was niet onverwacht. De dokters hadden het voorspeld. Ook zelf had hij het ingezien, toen zijn tenen niet meer zo mooi gekleurd waren als wel zou moeten. Zijn tenen waren zijn toekomst vooruit gereisd. Stonden zogezegd al op zijn ladder te trappelen om hun weg te vervolgen.
Wat ben ik boos geweest op deze man. Voor het stilletjes wegglippen, zonder afscheid, zonder weerzien, zonder woorden. Had hij niet op zijn minst? zijn enige dochter, toe zeg. Maar nee, nu weet ik dat hij dat niet kon. 15 jaar geleden. Voor het eerst sinds jaren dat ik daar weer bij stil sta. Niet omdat het me nu weer verdriet doet, maar gewoon omdat ik weet dat aan onze geliefden overledenen denken, fijn is. Ongeacht hoe de verstandshouding bij het leven was, de dood veranderd alles. Niet op slag, dat heeft tijd nodig. Maar ik heb wel geleerd dat, hoewel mijn vader een belabberde vader was voor mij, het geen zin heeft boos te blijven. Strijden met de doden is een verloren strijd, die je alleen maar belemmerd om vrij te zijn. Het kost bovendien veel energie om je boosheid te voeden, energie die je veel constructiever kan inzetten. Toen ik mij dat realiseerde en bewust koos om hem te vergeven, voelde ik mij vrijer. Maar kon ik ook rouwen om de vader die er niet meer was en die er nooit was geweest op de manier die ik mij had gewenst. Daardoor ben ik gaan ervaren dat hij nu juist bij mij is, meer dan bij het leven mogelijk was. Ik kon mezelf toe staan te houden van die man en hem alsnog toe te laten in mijn leven. Want we zijn hoe dan ook met elkaar verbonden, door het leven dat we hebben gedeeld en ook door de liefde die er is en de dood overstijgt.
15 jaar, het lijkt eindeloos lang. Er is zoveel gebeurt. Zo veel verandert. Ik werd huiseigenaar (...nou ja, hypotheekeigenaar, is misschien correcter), moeder, tante, zelfstandig ondernemer, werkloos, zei twee keer een vaste baan op, zocht naar mezelf, ben 2 keer afgestudeerd, raakte een paar keer overspannen, klom elke keer weer omhoog. En leerde de diepgang van de liefde kennen, juist door het diepste dal en de recentste wond die ik opliep. Ik leerde dat de dood erbij hoort en niet zo vernietigend is, zoals ik had gedacht.
De grootste klim is begonnen, het bergpad heeft op het moment een mooi plekje onthuld. Het is een plekje in de zon, uit de wind, met een grasveldje, een paar mooie bomen, een klaterend beekje met heerlijk fris water. Her en der groeien er heerlijke vruchten, zodat ik op krachten kan komen. Het is maar een klein plekje, groot genoeg voor mij alleen. Ik kan mijn benen even strekken, uitrusten tot de onrust weer meester van me maakt en me op weg dwingt te gaan, over dat nauwe bergpad. Leidend naar de top, naar de plek waar mijn reis me heen leidt.
Pap, ik zou je willen vragen om voor mijn meisje te zorgen, want jij bent waar ik niet ben. Jij bent waar zij is. Al denk ik, dat het juist Mirthe is die voor iedereen zorgt, door vrolijk rond te fladderen, te springen en te lachen naar hartelust. Ze strooit met vrolijkheid daar, zoals ze dat hier deed en nog doet in mijn hart.