De moeilijkste vraag die ik de afgelopen tijd heb gekregen is denk ik: Hoe ga je om met je verdriet? Wat moet ik daar op antwoorden, daar is geen pasklaar antwoord voor. Hoe ik dat doe is passend bij mij, passend bij de route die ik al eerder door de rouw heen heb afgelegd, niet zo bewust als nu, maar ik deed het wel. Ik ben ermee bekend.
Dat is het meest moeilijke, er is geen voorafgesproken route, geen coördinaten die vertellen dat je goed zit of verdwaald schijnt te zijn. In het land van rouw kan je niet verdwalen, hooguit vast zitten of geen hand voor ogen zien, misschien zelfs het gevoel dat je verzuipt op braak liggend terrein.
De vraag blijft maar doorzingen in mijn gedachte. Hoe kan ik antwoord geven op die vraag? hoe kan ik de vraagsteller gerust stellen, dat het allemaal wel mee valt? Dat het ooit wel beter wordt... dat kan ik niet, haar pad is niet de mijne. Haar ervaringen kleuren haar emoties. Ik zou willen dat ik haar toekomst kan verzachten. Onuitgesproken weten we het allebei. Maar niet iets aanraken, wat onder de oppervlakte schuil gaat. Het moedergevoel leidt haar wel de weg. Met dat zelfde moedergevoel zorgt ze elke dag dat haar kind er nog is. Elke dag zorgt ze dat zijn weerstand wordt ondermijnd, dat is van levensbelang. Een grotere tegenstrijdigheid is er niet voor het moedergevoel. En haar vraag blijft mij bij. Het enige dat antwoord geeft op haar vraag, is te laten zien wat ik doe met het verdriet. Het ene moment zichtbaar aanwezig, het andere geparkeerd in de vrije stand, klaar om te vertrekken als het nodig is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten