dynamisch leven enzo

In gesprekken die ik heb over verlies en rouw kan je zo de mensen eruit pikken die het hebben ervaren. Die aan de lijve hebben ondervonden hoe diep en ondoorgrondelijk de pijn van verlies kan zitten. Soms ontstaat er een sfeertje van zij versus ons. Zij die het niet weten, zij die oordelen, zij die makkelijk praten hebben, want zij hebben geen kind verloren. Gelukkig maar, wordt er dan vaak bij gezegd, o.a. door ondergetekende.
Het omgaan met verlies, het doorleven van het verdriet, kent vele manieren en mogelijkheden. Lang heb ik mij vastgehouden aan het idee, dat alles wat je mee maakt, verwerkt kan worden en dan kan je er op een gegeven moment klaar mee zijn. Kan je het boek sluiten en doen alsof je de vrolijkheid zelve ben, onbezorgd en vrij van elk zwaar gevoel. Dat is lineair denken: Als ik van hier vertrek, die route afleg met die stations, dan heb ik aan het einde van de reis mijn doel bereikt. Hoe ik op dat idee ben gekomen weet ik niet. Dat doet er ook niet toe, maar het helpt wel bij het begrijpen waarom ik niet begrepen wordt. Er zijn namelijk veel mensen die lineair denken, die het leven indelen volgens duidelijke fases en kaders. Die een bepaald beeld hebben van hoe iemand zich gedraagt als die pas getrouwd is, of als iemand zwanger is van de eerste, als iemand een verlies geleden heeft. We hebben allemaal wel eens dat we elkaar aanstoten met: he die had toch... wat gek dat die nu zo... klopt dat wel? zou ze het niet verdringen...o dan krijgt ze daar later nog wel....ik zou dat toch...
Geloof me, ik heb daar vaak aan mee gedaan. En telkens vaker heb ik zoiets van: er zal een reden voor zijn, die ons niet duidelijk is. Wil ik het weten, vraag ik ernaar en anders: laat maar lekker gaan. Ik hoef niet alles te weten. En ik hoef zeker niet overal wat van te vinden.
Want wat ik nu ervaar, is dat er veel tegelijk en veel naast elkaar kan bestaan. Er is niets zo dynamisch als het leven zelf en er is nergens zo weinig logica te vinden wanneer het aan komt op liefde en verlies van een dierbare. Emoties zijn niet lineair, laten zich niet vangen en tonen zich op de meest ongebruikelijke en onverwachte momenten. Dat een verlies erin klapt is duidelijk, het kan zijn dat je zegt dat het gemis te groot is, terwijl je ook kan ervaren dat het zo moest zijn. Het kan naast elkaar bestaan en door leeft worden. Alles kan in de stormen van rouw. Wil je werkelijk weten, hoe iemand omgaat met de situatie, of dat nou een verlies of een succes is, vraag het diegene zelf.  Niets is zo fijn als oprechte aandacht, vanuit oprecht medeleven.

Ondertussen zeggen we hallo tegen september...ik kan niet geloven dat we een jaar verder zijn...dat we een jaar geleden nog bergen met hoop oogsten en bergen met hoop verzetten om de toekomst in handen te houden, die we ons vurig wensten. 1 september vorig jaar pakten we onze koffers voor een overnachting in het Steigenberger. Een plek die aan elkaar hangt van etiquette, waar ik niet veel kaas van heb gegeten, laat staan mijn kinderen...en het was het laatste waar mijn hoofd naar stond, maar leuk was het wel!
Eén van de dingen waar ik wel zo geweldig om moest lachen, was dit:

Ik wist niet dat deze plekken bestaan. De parkeervakken zijn groter gemaakt dan de standaard plekken. Ik weet niet of we als vrouw blij met dit moeten zijn, maar mooi roze is het wel.