11 maanden geleden dat de cocon brak en jij als vlinder weg vloog. 11 maanden, betekend dat het nog maar een maand duurt voor we het eerste jaar voorbij zijn. Tijd, zo niets zeggend, want een jaar zegt niets over hoe het voelt om je al zo lang niet heb kunnen knuffelen. Je grapjes niet heb kunnen horen en jelach niet heb horen schateren.
Het ontbreekt me aan woorden om weer geven hoe dat voelt
Het ontbreekt me aan logica, waarom jij toch eerder het leven verliet
Het ontbreekt me aan wijsheid om te bevatten waarom
Het ontbreekt me aan energie om te doen alsof ik aansluit bij de door draaiende wereld
Het ontbreekt me aan begrip voor een wereld waar in levens worden verspild
Snapt de wereld dan niet dat het verspillen van 1 leven, zoveel anderen worden vernietigd?
Ik word overspoeld door emoties, daar ontbreekt het niet aan
Ik maak de verbinding met mezelf, waar mijn hoofd het niet meer weet
Ik pak de richting van mijn gevoel, waar absoluut geen logica heerst
Ik maak geen doelstellingen of planningen meer, maar pak het moment zoals het komt
Het is mindfulness ten top, hoewel een ander het misschien modus overleven noemt.
Ik haal diep adem en blijf bij mijn gevoel, dat in een eerste stap uit de overlevingsmodus.
Hoe lang ik daarvoor nodig heb? Wellicht mijn hele verdere leven, hoe moet ik dat weten? Ik ben pas onderweg. 11 maanden om precies te zijn.
2 opmerkingen:
11Maanden bijna 1jaar. Een jaar vol eerste gebeurtenisen een jaar vol gemis. Het eerste jaar is het moeilijks zeggen ze maar ervaring weet dat de jaren erna nog veel moeilijker zijn.
Lieve liedeke, chris en Lars heel veel sterke in de toekomst.
Dank je, iemand die mee leeft. Ik heb het vaker gehoord, dat het eerste jaar erdoor heen gaan is, een soort van overleven en de jaren erop zoveel zwaarder... het is geen troost dat te weten. Ook al is verdriet een antwoord op liefde. Liefs
Een reactie posten