Even terug in de tijd, naar nu

5 jaar geleden was het een spannende dag. Op elk vlak voor ieder van ons. Jij zat nog warm in mama's buik. Ver over datum dat wel. Nog even en de voorgenomen thuis bevalling zou niet plaats vinden. Ik begin inmiddels te twijfelen of mijn lijf wel weet hoe het een bevalling moet doen. Bij Lars was er een ander dingetje dat roet in het eten gooide. Een te hoge bloeddruk, 11 dagen voor de uitgerekende datum. Een nachtje in het ziekenhuis leerde toen dat mijn lijf de bloeddruk alleen maar omhoog drukte en dus mocht ik even rustig ontbijten, rustig douchen en vooral Chris rustig laten komen, om vervolgens ingeleid te worden. De eerste bevalling was dus op gang geholpen. Vandaar mijn twijfel of het dit keer wel door mijn lijf zelluf zou worden opgepikt. Ik had de hoop bijna opgegeven.
Ware het niet dat ik met jou al wel afspraken probeerde te maken. Wist ik veel dat jij daar naar luisterde. Vandaag was namelijk de wendag voor Lars op school. En ik had jou wel verteld dat ik daar dolgraag bij wilde zijn, maar dat dat niet zou lukken als jij er al was. Dus jij bleef zitten waar je zat en verroerde je wel hoor, het was bont en blauw daar binnen. Pijnlijke ribben en dat soort taferelen.
Lars hadden we op school achter gelaten. Eerst even bij mij op schoot in de kring en vervolgens bij de juf op schoot. De juf die hij in groep 1 zou krijgen, later nog een keer in groep 3 en de juf die jij ook kreeg en nu zelf moeder is geworden.
Die dag, 5 jaar geleden, gaf mijn lijf nog geen krimp, pff. Ik praatte nog maar eens met jou, want vond het nu toch wel tijd worden. En ja hoor, na een warm bad die avond, voelde ik daar de eerste weeën op gang komen. Slapen lukte niet meer, dus samen met papa beneden afgewacht hoe het verder zou gaan. De tv erbij aan, konden we meteen kijken wie de verkiezingen hadden gewonnen. Want ook dat was vandaag aan de orde geweest.
De verloskundige kwam langs, maar dit kon nog wel eens lang gaan duren, pff. Al met al was het 10 over 12, toen jij je eerste kreten de wereld in stuurde. Midden op de dag, hoe kon het ook anders, midden in de woonkamer. De verloskundige noemde jou een prinses, maar nee, wij wisten wel beter: jij bent een koningin! Dat liet je iedereen weten. Je broer was meteen weg van jou.
5 jaar geleden, wat is er veel gebeurt. Genoeg voor een mensenleven, samengepropt in die 5 intense, prachtige jaren. Mijn eeuwige dank dat ik jouw mama mag zijn, voor nu en voor altijd.
En om dat iedereen duidelijk te maken, verzilver ik vandaag een cadeau voor jou, Mirthe. Een cadeau waardoor jouw naam zal blijven klinken en jouw licht op vele plekken mag blijven stralen! Daarvoor staat een ritje naar Groningen weer op de agenda. Opnieuw zal jouw naam ingeschreven worden in de (digitale) boeken: SuperMirthe's Lichtpuntjes