Het was een stormachtig einde van de avond4daagse, alles behalve volgens plan, kan ik je zeggen. Al halverwege pakten zich donkere wolken boven Assen samen. We waren 1 van laatste scholen en we hadden dan nog een eind te gaan. De dreiging werd groter en groter, gerommel in de verte en nog werd er vooralsnog het gewone programma afgedraaid. Pas met het sportveld inzicht, en de eerste lichtflitsen, kwamen de berichten dat we naar het nabijgelegen partycentrum werden doorgesluisd. Via een omweg wel te verstaan, want we haddenveel gemakkelijker eerder op de route rechtdoor geleid kunnen worden. Nu stonden we muurvast op een smalle laan, met toenemende spanning, die weldra zou omslaan in regelrechte paniek.
Voor het zover was, trachtten een aantal ouders het aanrollende gedonder te overstemmen, door hard te zingen. Alles om de kleintjes enige bescherming te bieden tegen het aankomende gedonder. De eerste tranen vloeien, de eerste kinderen roepen dat ze bang zijn. Ik hou Lars bij de hand en pak zijn andere vriend bij de schouders, terwijl we nog steeds maar schuifelend vooruit komen. Ik zie ouders van 1 van de kinderen en zorg dat die bij elkaar komen, weer 1 'veilig' bij de ouders. Want inmiddels hoost het, dondert en bliksemt het, terwijl we onder de bomen door lopen. Wederom flitsen er 'wat als' scenario's door mijn hoofd, maar wederom moeten we maar gewoon handelen.
We worden over het nauwelijks beschutte parkeerterrein geleid, waar de chaos alleen maar vergroot wordt door af en aan rijdende auto's. Met amper een hand voor ogen kunnen zien, bril werkt nu averechts, weten we ons een weg te vinden richting partycentrum. Een grote menigte is buiten samen gepakt. Inmiddels is politie volop uitgerukt om de chaos te beheersen. Zij weten gelukkig de deuren van t partycentrum te openen en ondertussen ben ik maar al te blij, in deze chaos de vader te vinden van de jongen die ik nog onder mijn hoede heb. In de chaos zegt hij regelmaat dat hij niet bang is, terwijl Lars duidelijk in paniek is. Eenmaal herenigd met zijn vader is er duidelijk de opluchting en ontlading.
Samen met mijn vriendin maken wij rechtsomkeert richting auto. Het dondert en bliksemt recht boven ons en hozen doet het onverminderd. Even flitst het door mij heen: wat als de bliksem in slaat. Lars denkt het niet alleen. Maar ik denk ook meteen aan Mirthe, ik ben niet bang, niet voor mezelf, dat is nieuw. Ik hoop alleen maar dat iedereen veilig thuis komt. Thuis bellen en sms'en we rond en krijgen allemaal berichten dat iedereen veilig is. Maar wat een paniek, wat een chaos! Ik weet in elk geval van 2 jongens dat ze geen avond4daagse meer hoeven lopen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten