De dreamnight

De avond begon goed. Ons gezelschap had autopech. Waarop Lars baalde, want nou zou hij Annet toch nog wel zien? En ook Annet baalde, want ja, zou ze Lars dan nog wel zien? Autopech werd verholpen en zo troffen we elkaar in Emmen op de parkeerplaats i.p.v. thuis bij ons. Mooi op tijd ook, hoor. De bussen reden af en aan en ook de jaguars, hummers, old-timers en noem maar op.
aangekomen bij het park, werden we al verwelkomd door Dora en Diego. Eline blij! ze durfde wel een high five te geven, toppertje. De avond kon al niet meer stuk. Ook Olav en Elsa van Frozen stonden te wachten, dus ook daar een high five geven, ze had de smaak te pakken.
De olifanten werden gespot, die deden fanatiek tikkertje en verstoppertje. De leeuwen werden net gevoerd met 'roggenbrood'. Het waarom het mannetje niet bij de dames mocht komen, werd gepareerd met het antwoord dat er dan te veel kindjes komen. Iets met 'als ze verliefd worden', goede uitleg van de persoonlijke gids, haha.
De tijgers werden bezocht, de giraffes gespot en weer natuurlijk: Frozen. Gelukkig konden we na een patatje en hamburger voor de liefhebbers, ook nog  even op de foto met Elsa, nou ja, Eline dan. Lars en Annet hadden elkaar helemaal gevonden en vermaakten zich ook prima zonder ons. Het was dat er ook nog politie was, daar moest ook gebruik van gemaakt worden. En alsof Eline het aanvoelde, hielp ze me ook maar even over de drempel van de ambulance heen. Ze nam me zo mee aan de hand naar die mooie zwaailampen. Gelukkig was het een kleiner formaat dan waar ik de laatste keer in zat. Stom, maar zo'n associatie werkt toch iets drempelverlagend en geruststellend.
De ipad in de ambulance was wel het mooiste, want daar kun je ook heel leuk een spelletje op spelen. We hadden de kids daar gerust de hele avond kunnen laten spelen, zonder dat ze ons maar een moment zouden missen.
Na toch met grote tegenzin, van het beeldscherm losgeweekt te zijn, ook maar even de zeerobben gezien, de pinguïns en de koe gemolken, als ware Friese boerinnen.

Het was werkelijk een gezellige avond. Met veel herkenning en herinneringen en gelukkig ruimte om nieuwe herinneringen te kunnen maken. Natuurlijk konden de kids zich nog langer vermaken. En natuurlijk is er overal waar ik de laatste weken kom, het weer die roet in het eten gooit. Een flinke donkere wolkenpartij stortte zich uit over het park. Lars wilde bij de aanblik van alleen de donkere wolken al niet meer bij ons uit de buurt. Hij gaf hardop toe, dat hij bang was. Bij donderend geluid stemt hij met ons af, waar dat vandaan komt. Dit keer was het een motor, onweer is geen velden of wegen te bekennen. Ik snap het wel, die ervaring van 2 weken geleden staat hem vers in het geheugen gegrift. Dat heb ik hem ook maar uitgelegd: het zal nog wel even duren voor je daar over heen bent. Elke regenbui spoelt er een beetje weg van die angst (hoop ik dan maar).

Verder is het, wat mij betreft, een ervaring die zeker voor herhaling vatbaar is. Ik meen dat de rest van de genodigden daar net zo over denken.