Hoe? Hoe, maak ik het verdriet draagbaar? Handzaam? Is er een Draagbaar voor verdriet? Ik weet het niet, heb hem nog niet gevonden in elk geval. Eentje die te dragen is door 1 persoon, met een onhanteerbaar groot verdriet. Een verdriet zo groot, dat het nog voor een groot deel onder de oppervlakte vertoefd. Logisch dat het af en toe de kop op steekt. Weer een stukje zichtbaar, doorvoelbaar. Er is veel meer, nog zo veel meer. Daar heb ik nog tijden meer dan genoeg aan. Ondertussen ben ik op zoek. De zoektocht is voor iedereen zichtbaar. Het is niet een kwestie van stoer zijn, van om kunnen gaan met mijn emoties, nee het is wanhoop. De wanhoop die me drijft om verder te zoeken. Naar de zin van dit alles. Naar een manier om het verdriet draagbaar te maken. Er is geen standaard model, alleen mijn manier, mijn model. Meestens tijd lukt het mij om het verdriet draagbaar te maken, maar soms is het stuk te groot en zakken de draagbaar en ik door onze krachten en word ik tot stilstand gedwongen. Pas op de plaats en rust.
Mijn beweegcirkel is flink toegenomen. Daar was deze draagbaar niet opgemaakt. Het was een schuwe draagbaar, niet gewend om onder de mensen te komen. Niet bestand tegen een stootje, wanneer er tegenaan gebotst wordt. Dus zit er niets anders op, dan te knutselen aan een degelijker model, minder schuw, makkelijk hanteerbaar, stootproof en passend voor de hoeveelheid verdriet die keer op keer los komen gaat.
Dat vraagt weer nieuwe inzichten van mezelf, nieuwe houdingen en mijn vocabulaire uitbreiden met : nu even niet. Nu even verdriet. Het is niet iets waar ik elke keer maar makkelijk tijd en ruimte voor geef. Ik weet gewoon niet hoe zo'n groot verdriet in mijn leven te verweven, al lijkt dat misschien zo, ik weet het ook niet. Het is alleen mijn wanhopige zoektocht hoe ik om kan gaan met iets dat zo intensief is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten