los laten

Ik ben geen controle freak. Misschien wel geweest. Ik deed namelijk alles liever zelf dan wist ik zeker dat het 'goed' gebeurde. Dat is niet handig, als je ook verder wil groeien. Dan moet je zo nu en dan loslaten. Dat daar ook je kind bij hoort, is iets onnatuurlijks, zo tegendraads, zo niet hoe ik het had gewild. Ook al 'wist' ik het. Het hoort niet maar is wel gebeurd. Dat door haar los te laten, er voor mij nieuwe kansen liggen, om te groeien, om uit te dragen wat ik ervaar, zonder opsmuk en omhaal. De pure vernietigende en alles doordringende ellende die hand in hand gaan met de onvoorwaardelijke liefde, die zo diep en groots is, dat het niet te bevatten is.
Ik weet nu dat ik alleen verder kan door los te laten. Los te laten wat niet meer kon, los te laten wat voor Mirthe eindig was, los te laten van een toekomst die nooit zal zijn. Los te laten wie ik was. Los te laten van alles zelf in de hand te willen houden. Los laten dat ik kon voorkomen wat ons is overkomen. Los te laten van zoveel dat alleen een blik op het groter geheel enige vorm van troost kan bieden. Alleen door los te laten kan er ruimte komen. Zoals het opruimen van de kast ruimte biedt voor nieuwe spullen. Zo werkt het ook met emoties, oordelen en gedachtepatronen. Hoe meer je los laat, hoe meer je in het moment kan zijn. Elke goeroe, zen leraar, mindfullnes stroming, verkondigd het zelfde.
Eens, een paar jaar geleden, was ik net op de vrijdagmiddag aan het werk bij een dame. Rolstoelgebonden. Ik deed elke vrijdagmiddag het huishouden, zodat ze in een schoon huis het weekend in kon. Het waaide hard. De zorgboerderij aan de overkant van de straat had een trampoline op het terrein, die met de rukwind hun terrein, de straat en over onze auto vloog. Met de nodige schade tot gevolg. De trampoline was niks meer waard, mijn auto mocht een paar deuken en krassen laten weg halen bij het autoschade herstelbedrijf. Na mijn werk die middag ben ik de papieren op de boerderij gaan invullen, voor de verzekering. Op het notitieblok van de boer stond bovenaan één zin, die ik niet meer precies weet, maar op het volgende neer kwam: herschep je verleden door je perspectief te wijzigen.
Ik vond dat zo mooi. Alleen door op een andere manier naar je leven te kijken kan je een triest verleden wijzigen in een rijk leven vol van lessen en leermomenten. En dat is precies wat die goeroes allemaal verkondigen, ruim je verdriet, boosheid en andere opgekropte emoties op. En wat je nog niet opruimen kan, heeft eerst de aandacht nodig om te doorleven en het vervolgens alsnog op te ruimen.
Los laten is het moeilijkste dat er is, wanneer het om je dierbaren gaat. Dat snijdt zo diep. Maar weten dat iedereen recht heeft op zijn eigen pad, zijn eigen keuzes en zijn eigen ervaringen is een belangrijk gegeven. Het is nooit aan een ander om te bepalen of je mag blijven, of dat jij een dierbare kan vast houden, omdat jij het verlies niet aan zou kunnen. Dat mag niet, zo kan het leven niet zijn. Loslaten moeten we allemaal, vroeg of laat een keer. En wanneer je dan los laat, kan je ervaren dat er verbindingen zijn, die gaan dieper en zijn steviger dan het leven of de dood.