Bijzonder tafereel

Twee spelende kinderen, is niks bijzonders, of toch wel?
Lars was vandaag met zijn vriend mee. Ouderwets spelen, dat komt er niet altijd van, met de 'drukke' agenda's van de jongens, want elke dag moet er gespeeld worden. En nee dat doen ze lang niet altijd met elkaar. Als moeders het niet regelen of de omstandigheden er niet voor zorgen, dan is het zo 1-2-3 weken zonder een speelmoment met elkaar. Meestal komt 1 van beiden dan tot de conclusie dat ze elkaar wel heel erg hebben gemist. Nou hadden ze woensdag natuurlijk gespeeld, want Mirthe was jarig en dan kan in elk geval 1 vriend niet ontbreken, deze vriend dus.
Vandaag maar weer spelen, want ja dat hadden de moeders geregeld. Moeders want, ja, Lars had gister zijn judo examen gehad. Wederom slaat hij een slip over en is van de groene naar de bruine slip gegaan. Trots als hij is, wilde ook zijn aangenomen tante (mijn aangenomen zus), graag hem verwennen met een leuk cadeautje. Dus een middagje shoppen met de boys. Heel vervelend, vonden ze zelf, not.
Nou was ik aan het eind van de middag net onderweg Lars weer op te halen. Belde moeders (mijn aangenomen zus dus) op, dat ze even naar het werk moest. Iets met een kwestie van 'even bijspringen' op het werk. Hoe lang dat zou duren wist ze niet, maar ze nam de jongens wel even mee. De jongens zijn er beiden kind aan huis, niks wat daar gebeurt is hen vreemd. Vandaar dat ze lekker aan het buiten spelen waren, toen ik hen kwam halen, want moeders kon nog even niet weg en de jongens moesten nog wel eten. Fijn, kunnen ze nog langer spelen, vinden zij niet erg.
Net op het moment dat ik aan kom, lopen ze het veldje op. Ik loop hen achterna. We treffen elkaar bij dé plek. Lars wijst een aantal dingen aan: die had ik nog niet gezien. Nee, die hebben wij daar neergezet, zegt zijn vriend. Mooi, zegt Lars. Ja, we dachten dat Mirthe dat wel mooi vond, zegt zijn vriend. Nou dat denk ik ook, zeg ik. Het grafje vrolijkt er van op. Lars vertelt me dat hij nog graag even bij Mirthe wilde kijken, hij was er deze week nog niet geweest. We nemen afscheid van de plek, haar grafje. Ik houd van jou Mirthe! roept Lars terwijl hij naar boven kijkt. Ik houd ook van jou Mirthe, zegt zijn vriend. Ze noemen elkaar een held, Mirthe is een held en ook wij zijn helden.
We zeggen nog even gedag bij mijn aangenomen zus en stappen in de auto.