'Vingerafdruk van verdriet'

Als de golven van de zee

Soms overvalt me dat waarom.
Het valt als een strik om mij heen
Ik kom er niet uit
Waarom verstikt me haast,
sluit me af,
trekt me naar beneden,
maakt me razend.
Niemand,
die me waarom kan geven
Geen mens...
geen God.
Elk daarom sluit me verder af.

In mijn waarom ben ik alleen.
Langzaamaan drijft de bui over.
Het waarom verliest
zijn greep over mij.
Een daarom is er niet
gekomen, maar wel

'hoe nu verder?'
'wie ben ik nu?'
'hoe ga ik nu door?'
Mijn waarom verandert
in een waartoe.
Stap voor stap
vind ik mijn weg verder
met mijn verlies en
met mijn kansen.
Niet berusting is mijn antwoord,
maar aanvaarding:
een nieuwe weg aanvaarden
en zo mijn nieuwe bestemming vinden.

Was getekend: Een lotgenote
Bron: Vingerafdruk van verdriet geschreven door Manu Keirse

Het is een mooi boekje om te hebben, voor wie door het verlies anders in het leven staat. Op een zijspoor van het leven staat geparkeerd of ooit zo'n periode heeft ervaren. Het vertelt over het verdriet dat mensen moeilijk vinden om mee om te gaan. Met mensen bedoel ik in dit geval de omgeving, zij zijn bang dat praten het verdriet weer oprakelt. Of dat ze niet weten wat ze moeten zeggen. De juiste woorden zijn er niet, wel verkeerde woorden, maar nooit de magische woorden die alles ineens weer goed maken. En dat hoeft ook niet, maar luisteren, uren luisteren, keer op keer weer, naar het eindeloos verhaal over het eindeloze verdriet, de tranen laten stromen, dat is nodig. Aandacht, geduld en ruimte, niet alleen van de rouwende zelf, maar ook van de omgeving. Weten dat het er mag zijn, is al de helft van de troost. Een groter gebaar, een groter cadeau kan je de rouwende niet geven dan laten weten dat het goed is en dat je er bent, of er nou gelachen wordt of gehuild, gepraat of alleen een schouder wordt geboden, weet dat dat helpt. Laat weten dat er ruimte is voor het verdriet, want er is niks ergers dan verdriet dat wordt doodgezwegen. Gedeelde smart is halve smart. Wat ben ik blij met een omgeving waar ik mijn verdriet mag delen. Het maakt dat ik mij gedragen voel en erkend wordt in het proces dat ik doorleef. Dank jullie wel, lieve mensen.