Anselm Grun is een Duitse monnik. Vele boeken heeft hij geschreven, over geluk, zingeving. Ik heb er nog geen 1 van gelezen, hoewel zijn visie mij heel interessant lijkt. Hij verwoord wat ik nu ervaar:
'Voor mij is rouw een essentieel onderdeel van geluk. Het betekent afscheid nemen van illusies en teleurstellingen dat het leven niet zo is zoals we willen dat het is. Bij iedere crisis sterft er een stukje van ons ego: van onze illusies dat wij alles onder controle hebben, alleen maar goed zijn, dat wij moeilijkheden uit de weg kunnen gaan of ons niets kan overkomen. Afscheid kunnen nemen hoort bij het leven. Er kan alleen maar iets nieuws groeien wanneer je afscheid hebt genomen van het oude.'
Zo vertelt hij in een interview dat ik las. 'het oude' is niet zoals ik Mirthe zou willen omschrijven, misschien dat we beter kunnen spreken van 'wat was'. Aan dit rouwproces hangt heel veel vast. Illusies dat we als we goed op onze kinderen passen, al dan niet vaccineren (we deden dat bij Mirthe na haar eerste verjaardag), goede voeding, liefdevolle aandacht, die illusie dat er dan niks kan gebeuren, is vervlogen. Onder mijn neus sloop er een ziekte in mijn dochters lijfje, ongemerkt. Niet zo maar een ziekte maar een sluipmoordenaar. De ervaring die we daarmee opdeden, is op zijn zachtst gezegd traumatisch. Verdoofd, verbluft achter gebleven met het gegeven dat het leven niet volgens planning verloopt. Rouw maakt los wat ooit vast zat. Het confronteert ons met wie we zijn, wie er over blijft als de schil van verwachtingen niet meer volstaat. Een dergelijke ervaring had ik toen ik stopte met mijn werk als activiteiten begeleider in de gehandicapten zorg. Het gaf mij een definitie van wie ik was. Dat viel ineens weg. Zelluf voor gekozen, dus waarom die rouw? Ik veroordeelde er mij zelf om. Hoe kon ik nou mezelf zo kwijt zijn? Wie was ik, nu ik niet meer werkte, wat wilde ik dan als ZZP'er gaan doen? Ik wist het werkelijk niet, zo zette ik mij af tegen wat ik niet meer wilde, maar hoe kon ik vorm geven wat ik wel wilde. Nu snap ik dat proces wel, toen vond ik dat ik niet moest zeuren, eigen schuld, dikke bult, zo meende ik. Wat ik toen deed wil ik nu niet meer. Niet meer zo hard voor mezelf zijn, maar naar mezelf luisteren, maar ook niet meer als ZZP'er aanmodderen. In elk geval niet op de manier zoals ik toen deed: vanaf mijn eigen eilandje. En dat eilandje dreigt er juist nu zo sterk te zijn. Want waar zijn de eilandjes die begrijpen wat ik nu ervaar? Die komen niet vanzelf voorbij gevaren, of naar mij toe gezwommen. Dat hoeft ook niet, ik vind ze wel en haal er steun uit. De stroming is een stuk minder zwaar als je samen kan zwemmen. Maar ook als je kan begrijpen dat ieder zijn eigen route vaart. Dat jij niet weet wat ik ervaar, wil nog niet zeggen dat het onbegrijpelijk is. Jij zal ook je rouwmomenten hebben, hoop ik, want rouwen hoort net zo goed bij het leven als ademen, eten en drinken. Ben je er bewust van, of loop je er voor weg? Dat is de vraag. Rouwen doet pijn, rouwen is hard werken, rouwen is jezelf opnieuw vinden, rouwen is loslaten wat was, maar nu voorgoed veranderd is. Of je het wilt of niet, ook keuzes die je voor je eigen bestwil of dat van een geliefde hebt gemaakt, kan heel erg veel pijn doen. Geef het aandacht, ruimte en tijd, voor heling, kracht en liefde.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten