Jouw knuffels waren goud waard, elke keer weer. Nu zijn ze onbetaalbaar, de prijs te hoog voor nog eentje meer. De herinnering slechts een troost, als een garantie of betaalbewijs, dat we het goed hadden samen.
Heb ik mij wel beseft hoe rijk ik was? Toen er nog niks aan de hand was en ook toen er wel wat loos was? Heb ik wel geprobeerd te beseffen hoe kwetsbaar die rijkdom was? Jazeker, dat heb ik zeker geprobeerd. Te koesteren wat een geluk wij hadden met jou en je broer. Dat we konden gaan en staan waar we wilden. Maar het is niet te doen, vast te houden wat je rijk maakt, het is als zacht zand, het glipt zo tussen je vingers door. Hoe harder je je best doet het vast te houden, hoe minder je er van over houd. Want het is de angst voor verlies die je grip verstevigd. De ontspanning uit het moment knijpt. Verkrampt wat het juist zo mooi maakt. Dat is de schaduwzijde van het besef dat je rijk bent en alles zo kwetsbaar is.
Jezelf rijk rekenen met de mooie mensen om je heen, is werkelijke rijkdom. Daar kan een gevulde rekening niet tegenop. Het schept verbinding die op een andere wijze niet mogelijk zou zijn. Mooie woorden, goede intenties, fijne gebaren, liefdevolle aandacht, het zijn enorme steunen in de rug van degenen die het zwaar voor de kiezen krijgen. Iedereen kan rijk zijn, met de mensen om zich heen. En ook al heb ik het grootste verlies geleden dat een moeder kan mee maken, toch voel ik me rijker dan ooit te voren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten