Hoe goed het voornemen ook is, om de tijd en ruimte te nemen om weer op krachten te komen en te rouwen. Het ligt niet in mijn aard om de wereld aan geduld aan de dag te leggen als het op mijn eigen emoties aan komt. Ik wil iets nuttigs doen, bezig zijn. Weer iets opbouwen, probleem is alleen dat ik er geen energie voor heb. Nog even niet. Dus waarom niet gewoon geduld hebben en accepteren dat ik me nu zo voel. Het is winter, tijd om rustig aan te doen. Op te laden voor het groeiseizoen.
Geduld om te laten zijn wat er is. Vertouwen dat het op een dag tijd is om de volgende stap te zetten. Nu nog even niet. Voor nu maar verder gaan met kaarsen maken, kussens haken en schrijven. En oefenen, oefenen, oefenen in het uitoefenen van geduld. Geduld voor mezelf, is ook een vorm van lief zijn voor mezelf.
1 opmerking:
Ik begrijp het wel (denk ik)...bezig zijn is met je gedachten ergens anders zijn. Als je niet bezig bent hebben je gedachten de vrije loop. En die vrije loop zorgt dat het verdriet weer naar boven komt.
Bezig zijn laat je voelen dat alles er toe doet. Niet bezig zijn doet je door de hevige emoties voelen dat eigenlijk niets er toe doet.
Jeetje ik kan het maar moeilijk verwoorden. Ik vind jou maar een dapper mens! Je doet het goed! Wat een verlies, wat een pijn en onmetelijk verdriet!
Sterkte, liefs en geluk,
Moniek.
Een reactie posten