Loslaten

Ik laat het leven los

Ik laat het leven los,
dat voor jou was bedoeld

Ik laat het leven los,
dat jij hebt gevuld

Ik laat het leven los,
dat voor jou was uitgedacht

Ik laat het leven los,
dat jij zo mooi vorm gaf

Ik laat het leven los,
dat niet voort duren mocht



Ik deel jouw speelgoed uit. Geef het aan jouw vriendjes en vriendinnetjes. Of aan de kinderen van papa's en mama's vriendjes en vriendinnetjes. Speelgoed waar jij mee speelde, speelgoed dat jij kreeg toen je er niet meer mee kon spelen, speelgoed dat hier de ruimte vult. Speelgoed dat zo benadrukt dat jij er niet meer bent. Het zijn maar kleine beetjes, de dierbaarste spulletjes houden we mooi hier. Maar wat ik los kan laten, deel ik uit. Wetende dat er met veel plezier mee verder gespeeld gaat worden. Wetende dat jou dat ook blij maakt en dat zo ook jouw speelse lichtpuntjes verspreid zullen worden. Kleine beetjes, kleine stapjes, er is genoeg voor iedereen.
En tegelijk laat ik ook, in kleine beetjes, de dingen los, die op jouw ingebruikname lagen te wachten. De dingen van Lars geweest, te wachten tot jij groot genoeg zou zijn. Het komt niet meer, zal nooit meer zijn. Pijnlijk, los laten, ook al zijn het maar spullen, het betekend zo veel meer. Ik laat jouw leven los, soort van dan, want echt los laten...dat kan ik nog bij lange na niet. En misschien kan ik dat pas, op de dag dat wij elkaar weer zullen zien.

Hoe vul ik mezelf op,
wanneer de gaten zo groot zijn?
Hoe maakt ik mezelf weer heel,
wanneer er zoveel scherven zijn?
Hoe vind ik mezelf weer terug,
wanneer ik zo ver afgedwaald ben?
Hoe vind ik mijn weg,
in dit oneindige doolhof?
Hoe bevrijd ik mezelf,
uit dit immense spinneweg?
Hoe klim ik uit dit gat, deze bodemloze put,
zonder enige houvast?
Hoe, vertel me hoe en ik doe het
Alles wat ik doe, lijkt vruchtloos
Elk houvast een strohalm
Elk lichtpuntje mijlenverweg
Het is als topsport,
met een ongetraind lijf
geen conditie, alleen uitputting
varen op een tomeloze zee
storm na storm trotserend
Waarom?
Hoe lang?