Mogelijkheden te over, keuzes zat. Ga ik vrijwilligers werk doen, solliciteren, ben ik daar al wel aan toe? Ik weet nog dat ik vorig jaar ook even dacht weer aan het werk te gaan, zodra Mirthe schoon bleek te zijn. Alsof met dat bericht het leven weer gewone vormen aan zou nemen. Daar kwam ik tijdens het sollicitatie gesprek wel achter, geemotioneerd vertelde ik de reden dat ik 'even' geen werk had gehad. Besefte ik wel dat ik eigenlijk genoeg werk thuis had liggen en ging dat plan al snel overboord. Misschien als jij naar school ging, dat er ruimte in mijn leven, hoofd, agenda zou komen. Misschien, niks was zeker. En dat is nu wel veranderd. Alles is nu juist heel duidelijk, geen vraagtekens meer. Zat ik er begin van de week nog flink doorheen, overspoelt door het besef dat dit een heel jaar zonder jou is. Het eerste van velen... Nu merk ik toch, dat ik weer een beetje meer mezelf word. Kan ik weer genieten van het lawaai dat Lars al spelend maakt met zijn vriendjes (dat is lang geleden, dat ik dat kon). Heb ik vaker de ruimte om er gewoon te zijn voor Lars. En kan ik lachen om mijn eigen valkuilen. En Chris en ik lachen om elkaars eerder vast gesleten, irritaties.
Ik wil weer iets doen, iets concreets. Niet direct, maar ergens in de komende maanden hoop ik toch wel wat stappen te gaan zetten. Ik heb wel de onrust en moet mijn energie ergens op richten. Wachten tot de tijd voorbij gaat, is niet mijn ding. Dus ga ik mijn energie steken in projecten die tijd en energie vragen, maar hoog op mijn to-do-list staan. Het heeft met jou te maken en ook met verwerking te maken. Voor mij van groot belang om te doen en of het lukt is ook maar de vraag, maar we zullen er veel plezier van hebben als het wordt wat ik voor ogen heb. Jij verdient het beste en dat is het doel. Wat mij betreft geen beter moment dan nu, om me daar op te focussen. Zeker nu het buiten een lange herfst lijkt te zijn, i.p.v. een goede koude winter.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten