hartenjagen

Soms voel ik mij als een mummie. In eindeloos veel zwachtels verbonden, een beetje strak het liefst. Gaat het te los zitten, dan neigt mijn lijf als een kaartenhuis in te zakken. En laat dat nou net te gebeuren vanochtend. We waren bij jou geweest, kaarsje weer aan gestoken, maar het rondje samen lopen, was voor mij niet genoeg. Ik ben naar huis gelopen, eerst door het bos, langs de stad en nog een stukje door de wijk. In het bos ging het mis. Daar lag een tak, die daagde me uit. Je weet wel, die stak zijn tong uit en maakte een lange neus. Die vroeg er dus om, om er flink van langs te krijgen, want laat ik nou net op dat moment ook nog eens lange tenen te hebben. De tak gaf niet in 1 keer op, bij de eerste slag gaf hij mij een trap precies onder de knieschijf. Ik gaf me gewonnen, ben gaan zitten op de grond, nog voor de pijn op zijn felst was. Het verband was geknapt, mijn lijf stortte in. Wat was ik blij al op de grond te zitten, maar liggen leek een nog betere optie, het gonsde in mijn hoofd. Dus daar lag ik, door een stomme tak (of stomme actie van mezelf, maar ik geef de voorkeur de tak de schuld te geven). Bij gebrek aan een gesprekspartner ben ik de bomen maar gaan vertellen dat jij dood bent. Dat ik even geen zin had om op te staan, waarom zou ik? Dus even stortte niet alleen mijn lijf in, maar ook mijn overtuiging door te moeten gaan. Waarom, vroeg ik mij nogmaals af. Om de 1 of andere reden ben ik maar gaan zitten (ook hier geef ik er de voorkeur de oorzaak buiten mijzelf te zoeken en dat ben jij ditmaal. Ik geloof dat jij het niet toe staat dat ik opgeef). Ik praatte nog even door en vroeg mij wederom, waarom ik zou opstaan. Waarvoor? Een antwoord bleef uit, hoewel de bomen schijnbaar goed kunnen luisteren, een gesprek zat er niet in. Om een vage reden sta ik toch op. De tak springt in het oog en dit maal sla ik hem met een slagen kort en klein, dat lucht op. Maar om niet in verleiding te komen door een andere uitdagende of boze tak, zet ik mijn wandeling voort. Het verdriet stroomt en ik praat met jou, hoewel ik me minder aantrek van wat anderen zouden kunnen denken van mij, ben ik toch blij dat ik daar niemand trof. En voor de zekerheid controleer ik of geen blaadjes in mijn haar heb. Ik hoor jou lachen: haha, mama, zo ver ben je niet van het padje af, jij bent nog steeds jij. Ja, en jij bent nog steeds een eigenwijze tuttebel.
En zo loop ik door het bos, zonder enige reden, maar op mijn gevoel een pad volgend dat mij het meest aanspreekt. Er is veel gekapt, hier en daar liggen stukken boom klaar om afgevoerd te worden. Ik word getroffen door de aanblik van een berk, die een vertakking minder heeft, maar wel iets heel moois laat zien: