ambivalent

Jezusmina, zeg, wat ik leer toch godsgloeiend veel bij, deze dagen. Ongelofelijk, het is niet bij te houden. Het is maar goed dat ik hier alles bij houd, want het past gewoon weg niet in mijn hoofd, al die inzichten, invalshoeken, ervaringen, te veel om op te noemen. Te vermoeiend om het allemaal onder woorden te brengen. En nee, ik blijf erbij: dit wil jij niet mee maken. Wees blij met je eigen rouwervaringen, gebruik ze, leer ervan, zo je wilt of schuif ze aan de kant voor een moment dat het je beter past. Doe wat je wilt. Die rouwervaringen van jou, die komt waarschijnlijk toch wel ergens overeen met die van mij. Hoewel de betekenis misschien anders is, van jouw rouw en het mijne. Het pad dat je erdoor aflegt, is afgebogen van het pad dat jezelf had uitgestippeld. En daarover kunnen we het hebben. Dat is toch mooi? Daarvoor hoef je helemaal niet te willen dat je weet wat ik ervaar. Begrijp dat, alsjeblieft. Dat is belangrijk voor mij, belangrijk voor het gesprek dat we wel kunnen hebben, de verbondenheid die er kan zijn. Als je alleen maar je eigen rouw durft te erkennen, durft bloot te leggen. En die rouw kan gaan over keuzes die je hebt gemaakt, die zo anders uitpakten dan je had verwacht. Of door een onverwachtse gebeurtenis. Het kan zelfs gaan over de geboorte van je kind. Want daarmee neem je ook afscheid van je eigen ik, jij wordt wij, dat kan best even slikken zijn. Verwarrend hè? Om de geboorte van een kind te koppelen aan rouw. Het leven is verwarrend, dubbelzinnig oftewel 'ambivalent', zo leerde ik nu zojuist. Ambivalent, ik vind het een prachtig woord. Klinkt als muziek in mijn oren, want het is precies zoals ik mij zou typeren op dit moment. Ik wil van alles, werken en toch niet, actie opzetten en toch niet, rouwen en toch niet. Maar dat is nog niet het verevelendste, ik voel me ook ambivalent ten opzichte van de hele situatie. Ik ben blij dat Mirthe vrij is van het lijden van haar lijfje, opgelucht ook dat ik me geen zorgen meer hoef te maken over de uitslag van die tergende MRI of een andere uitslag. Of zorgen over wat dan ook, voor haar toekomst. Maar ook in en intens verdrietig om de halve kroon die ik verloren ben: mijn dochter die me completer maakte dan ik me nu voel. En zo kan ik nog wel even doorgaan met alle tegenstrijdigheden die ik ervaar. Ze zijn wel terug te vinden in de berichten hier op het blog, dus het zal niet nieuw zijn. Alleen kan ik het nu benoemen als Ambivalente gevoelens/ gedrag. Wat kan dat toch weer leerzaam zijn. En het is ook nog eens heel normaal in een periode van rouw.
Maar dat is nog niet alles. Zo leerde ik ook vandaag dat het heel belangrijk is om de inname van fosfor, vitamine d en calcium goed in de gaten te houden in een emotionele zware periode. Die heeft namelijk een grote impact op het fysieke gestel ( niks nieuws voor mij) en inrijden van overmatige stress, heeft het lijf meer behoefte aan deze vitamine en mineralen. Die worden dan sneller verbruikt. En het is nieuw voor mij dat het om die 3 gaat, veel voorkomend in vlees ( ben vegetariër) en melk producten ( lage tolerantie van melkproducten, zeker in stress periodes), maar ook in peulvruchten, roomboter en vis en natuurlijk zonlicht, voor de vitamine d. Dus naar buiten met die hap, lekker door de winterse buien, waarvoor code geel is afgegeven...laat ik nou ook een kou kleum zijn. Dus als de zon schijnt richt dit koppie zich ook weer op. Net als de krokussen die ik gister heb gespot. Vandaag maar meteen erwtensoep gemaakt, voor de nodige fosfor. Heerlijk om goed voor mezelf te zorgen, want daar ben ik allerminst ambivalent in. Laat de lente maar komen, ook daarover geen ambivalentie.