De kleine prins

Ken je het boek? of boekje eigenlijk, het is nog geen 80 pagina's met veel prenten ook nog. Het is een sprookje voor de grote mensen die zijn vergeten dat ze kind zijn geweest. Die het doel van het leven zijn vergeten. Ik heb het boekje al jaren in huis, ooit eens opengeslagen, maar ik snapte het niet en heb niet verder gelezen dan 2 bladzijdes. Ik wilde het toen aan Lars voorlezen en het verhaal had geen aansluiting bij een 3 jarige...en ook niet bij een moeder die vol zet met zorgen of van alles en nog wat. Denk maar aan de boodschappen, werken, kinderopvang, afstuderen, huishouden en heel vaak denken 'ik moet nog...'. Het was dus eigenlijk een heel goed verhaal voor mij geweest, al weet ik niet of ik het toen wel had gesnapt.
Hoe het bij ons in de kast terecht is gekomen is wel wonderlijk en ook zeker het delen waard, want het maakt het voor mij nog specialer. Het was namelijk een jaar of 10 geleden dat het huis van mijn grootouders leeg moest. Mijn oma was overleden, een paar jaar daarvoor en mijn opa kon het huis niet meer aan, te groot. Hij vereenzaamde en verhuisde naar een aanleunflat van een verzorgingshuis. Hij bloeide daar helemaal op, als één van de 2 heren tussen allemaal dames in de flat. Je kan je wel voorstellen dat hij aan aandacht geen gebrek had. Maar goed, het huis werd verkocht en moest leeg. De hele familie kwam er aan te pas. Iedereen mocht uitkiezen wat hij of zij wilde. Zo zijn er een aantal boeken bij mij terecht gekomen, waar ik nog veel plezier van heb, al had ik daar geen idee van op het moment dat ik ze mee naar huis nam. Zo ook De kleine prins.
Tijdens de herdenkingsdienst van Mirthe kwam dit verhaal ook ter sprake. Dus bijzonder is het verhaal daardoor ook, ook al kende ik het inhoudelijk toen nog niet. Het verwoord haarfijn wat Mirthe voor mij heeft gedaan. En dat heeft de spreekster die dit verhaal met de biografie van Mirthe verweefde, heel goed begrepen (dank daarvoor Katja!).
Mirthe is voor mij, zoals de bloem voor de prins. Pas als hij op reis is, ontdekt hij hoe belangrijk de bloem is en hoe graag hij terug wil naar zijn ster (astroïde B512). Een kleine planeet, groot genoeg voor hemzelf, zijn bloem en 3 vulkanen die tot zijn knie komen. O en een heleboel apenbroodbomen. Op zijn reis komt hij op aarde, waar hij een jaar is, voor hij weer vertrekt. Uiteraard laat hij daarbij zijn lichaam achter...maar treur niet, zegt hij tegen de piloot die hij achter laat, het is maar een omhulsel, te zwaar voor mijn reis terug naar huis. Maar als je naar de sterrenhemel kijkt, zul je mijn ster niet zien, daar is die te klein voor, maar weet dat die er is. En wees niet getreurd, maar lach, zoals we hier samen hebben gelachen. En weet dat wat belangrijk is, niet gezien kan worden met het oog. Het is alleen zichtbaar voor het hart.
Het is een mooi verhaal, zo essentieel verwoord het wat er gebeurt als je ouder wordt, wat je vergeet en weer opnieuw ontdekt. Lees het, het is een aanrader (ik denk dat ik maar boekrecensent moet worden) en haal er uit wat voor jou belangrijk is. Daarbij te bedenken dat de schrijver in de tweede wereld oorlog is omgekomen en het verhaal nog steeds actueel is, misschien nog wel meer dan toen.