Voorlezen

Wat doe je als je de vraag krijgt of er iets voor je gedaan kan worden? Dan kan je natuurlijk van alles verzinnen en bedenken. Er moet genoeg gedaan worden. Maar verzinnen omdat een ander iets voor ons wil doen, dat vind ik niet zo fijn. Gaandeweg komt er vanzelf iets, of anders niet en dat is ook goed, wat mij betreft. En soms komt er iets in mij op, dat ik dan graag wil doen. De logica is wat mij betreft ook al ver te zoeken, dus ik doe wat mij goed lijkt of in elk geval dat wat goed voelt om te doen.
Toen een paar weken gelegen de vraag van school kwam of ze nog iets (alsjeblieft, heel graag) voor ons konden doen, had ik zo niet iets paraat. Ik zou het niet weten, behalve dan wat ik altijd zeg: zorg goed voor Lars, houd hem in de gaten en geef aan als er iets is dat jullie zorgen baart. Andersom doen wij dat ook.
Alleen kreeg ik nu ineens een idee. Mede door de reacties van verschillende ouders uit, onder meer, de kleutergroepen: Mirthe komt nog regelmatig voorbij, in de verhalen, in de beleving van haar leeftijdsgenootjes. Ik wilde graag iets mee geven, voor deze kindjes. En wat past er dan mooier, dan een verhaal dat vertelt over kinderen die jong het leven op aarde verlaten. Met de kerst voor de deur, past het wel mooi om te vertellen over een hemelkindje met de Gouden Bal.

Een klein beetje heb ik het verhaal aangepast, zodat het past bij het verhaal van Mirthe (en bij de concentratieboog van kleuters...). Het verhaal sluit, denk ik, aan bij de beleving van vele leeftijden, niet alleen kleuters. In overleg met school hebben we ervoor gekozen om het verhaal voor te lezen aan de klassen van Mirthe en Lars. Vandaag de klas van Mirthe, morgen de klas van Lars.
Het verhaal zoals ik het verteld heb, zal één deze dagen ook hier te vinden zijn.