Weer zo'n mooi woord...Ster(f)geval...het krijgt een andere lading, hoewel het eigenlijk dezelfde betekenis heeft (voor mij in elk geval). Sterfgeval wordt Ster-geval.
Het zijn van die dingen die gewoon 'toevallig' in het oog springen, terwijl ik een artikel lees. Net zoals Mir-the, ik luister naar de tv, waar Wubbo Ockels vertelt over zijn kanker verhaal. 'meer te' klinkt voor mij als Mirthe, maar de context van zijn woorden slaan niet op haar naam. Zo houdt ze mij bezig. Of zijn het haar knipoogjes, die me er weer even aan herinneren dat ze er is?
Ze is nooit ver weg, altijd een knipoog hier of daar. Het gemis wordt toch groter, tastbaarder, voelbaarder. Geen armpjes meer om me heen, geen zorgen meer om haar, geen 'mama! ik wil lohohopen!'. Het is stil, het is leeg. Het is wederom zoeken. Zoeken naar het vorm geven van een leven met een groot gemis, een groot verdriet, een grote leegte. Het wordt niet minder, het wordt niet makkelijker, het wordt nog groter, dan het al was. Het besef wat we hebben mee gemaakt komt telkens duidelijker naar voren. Ja, we zijn er elke dag bij geweest, elke dag maakten we de keuze om door te gaan, elk dag met ons volle verstand. En toch kan je het met je gevoel niet behapstukken, dat komt nu pas. En nu komt het in kleine stukjes, alles wat we weten, gaan we nu in kleine stukjes voelen, ervaren, verwerken. Het is net zo iets als de donder en de bliksem, de lichtflits zie je, voor je de klap voelt die de lucht doet trillen.
We trillen dus nog wel even door, van de bliksem die we hebben gezien.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten