De kerst zit erop. Heftig, emotioneel en heel fijn om dat te mogen delen met fijne, lieve, warme mensen, die begrip hebben voor de situatie en alles daarom heen. We hebben gelachen en gehuild, gedeeld wat er te delen was. Moe maar voldaan.
Tegelijk is het dit weekend, 3 maanden geleden dat Mirthe haar laatste dagen bij ons doorbracht. Dat ze voor het laatst geplaagd werd met een katheter, controle van de naalden en het verschonen van een luier die amper vies werd. De laatste dagen dat we heel bewust een knuffel konden geven, haar haren konden aaien en de laatste keer dat we samen Dora hebben gekeken. Waarbij ik mee zong, namens jou, lieve Mirthe. Dat vond jij altijd nodig, mee zingen en wij ook vooral die mee moesten doen met wat Dora nog meer deed.
Veel heb ik niet gedeeld over dat laatste weekend samen, de laatste momenten met Mirthe. Terwijl die minstens zo bijzonder waren als al de rest waarbij Mirthe een rol speelde. Graag wil ik dat verhaal alsnog delen en daarom zal morgen het laatste stukje compleet worden verteld. Ik realiseerde met dat pas, toen ik vorige week alles van die laatste dagen aan het terug lezen was. Het verhaal van Mirthe's laatste reis heb ik zo vaak verteld, dat ik er niet bij heb stil gestaan dat het op haar blog niet compleet was. En dat is wel wat Mirthe verdient: een eerlijk en compleet verhaal. Leg de zakdoekje maar weer vast klaar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten