Als ouders doen we wat we kunnen om hem ook het gevoel te geven dat hij net zo belangrijk is. Maar het valt niet gelijk te trekken. Ik stel voor aan hem dat we dit weekend samen wat kunnen doen en dan later naar het ziekenhuis gaan (in de stille overgave dat het nou eenmaal lang gaat duren, voor Mirthe thuis komt, geduld). 'dat wil ik wel, maar dan kan het waarschijnlijk niet door gaan'. Hmm, misschien niet, maar daar zal ik mijn best voor doen, ik wil dan alleen wel weten wat je wilt doen. Dan kunnen we het gaan regelen, vertel ik hem. We moeten er allebei het beste van maken, maar daar heeft hij ook zijn aandeel in, dat dan weer wel. Zo stel ik voor naar de bios te gaan of ergens samen wat gaan drinken op een terrasje of gewoon op de kop tegen een boom gaan staan. Dat laatste is wel wat gek en gaat, denken we allebei, niet lukken.
Ook krijgt hij vaker ontbijt op bed, daar geniet hij zo van en het is maar een heel kleine moeite. Maar het spelen van de tweede viool, dat gevoel zal er nog wel lang in zitten.
Een kleine troost is misschien ook deze kralen, hebben we samen gemaakt voor zijn ketting, van Fimo klei die al 20 jaar (of langer) op een bestemming wacht...Grotendeels zit het al aan Lars zijn bonte ketting.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten