Dit weekend las ik een column in de krant. Heel wonderlijk, want ik lees zelden de krant. Er staat vaak veel te veel in van wat ik niet weten wil. Zelfbescherming noem ik dat.
Maar deze column sprak mij dan wel weer aan. Het is van de hand van een vader die schrijft over zijn zoon Joost, meervoudig gehandicapt. Hij krijgt vaak de vraag/ reactie of hij schrijft over Joost, om zo te verwerken dat hij zo'n zoon heeft. De man kan die vraag niet meer horen! Heeft er een grote aversie tegen opgebouwd. Hoezo verwerken? Nee, hij schrijft op deze manier zijn zoon naar zich toe. Dat vind ik mooi. Mooi, omdat hij daarmee aangeeft de behoefte te hebben contact te maken met zijn zoon. Die voor een buitenstaander zo weinig kan. Maar voor ouders en warme begeleiders doen deze mensen zo veel! Ze zetten de binnenwereld van mensen die er voor open staan, in beweging. Zo'n cliënt heb ik ook begeleid. Een dure cliënt, 1 op 1 begeleiding en hij liet wel blijken wie hij toe liet en wie niet. Liet hij je niet toe, dan hadden hij en jij een zware tijd samen. Van hem heb ik geleerd, dat je allerlei therapieën, protocollen en hulpmiddelen in kan zetten, maar dat die niet helpen als het contact niet goed is. Als ik met mijn hoofd bij mijn 'olifanten' op mijn schouders, zat, dan had ik een zware tijd met hem. Kon ik de olifanten naar de vijver verder op het terrein sturen, dan konden hij en ik dat hele eind erheen lopen. Dan had hij een goede dag en ik dus ook. Wat ik van hem leerde, heb ik heel hard nodig gehad voor Mirthe. In het moment zijn, zeker als de dagen zwaar waren, focussen op het contact dat we konden maken, als de koorts overuren maakte of de pijn ondragelijk was. Focussen op wat mogelijk was en de angsten weg blazen, de overbodige ballasten af werpen. Dat stond het contact immers alleen maar in de weg. Wat maakte het hem nou uit of ik het volgens mijn collega's goed deed? Als hij maar voelde dat het voor hem veilig was, kon de rest barsten, bij wijze van. Het was helemaal feest als we een ijsje haalden of een gebakje gingen eten. Ook deze cliënt draag ik in mijn hart mee, hij heeft een zwaar pad in dit leven, maar is minstens zo'n grote leermeester voor wie leren wil, minstens zo groot als Mirthe.
Natuurlijk denk ik dan ook bij zoiets: waarom schrijf ik eigenlijk? Ook ik krijg vaak de vraag of reactie dat ik schrijf om te verwerken. Ik laat me wel eens verleiden om dat te beamen. Het zal ook wel zo zijn, een kern van waarheid zit er zeker in. Maar het is ook een manier om Mirthe voort te laten leven. En dus een stukje naar mij toe te schrijven. Bewust te maken dat het leven, het leven is en dat de dood daar een onderdeel van is. Het leven is tijdelijk, de geest voor altijd. En zo blijft Mirthe dus ergens door leven, ergens waar geen lichaam nodig is, ergens waar ze haar energie de vrije loop kan laten, ergens waar tijd niet bestaat en waar alles liefde is. Dat ergens mag van mij Hemel heten, of bij Jezus zijn, het mag van mij het Hiernamaals genoemd worden of het Eeuwige Leven. Er is meer na het leven op aarde. Zoveel staat voor mij vast.
Het schrijven is dezelfde reden dat ik lees. Hans Blom, Manu Keirse en Elizabeth Kübler-Ross zijn favorieten op het moment. Ik ben nog maar net begonnen aan de grote hoeveelheid boeken van hun handen. En elke keer de herkenning is een stukje heling voor het immer bloedende hart. Een ieder die met de dood te maken heeft (...) zou er goed aan doen, de dood te begrijpen en de tekenen die de ziel geeft. De ziel weet wanneer het tijd is. De ziel laat het afscheid al doorschemeren in tekeningen, briefjes of woorden, die niet anders te plaatsen zijn, dan wanneer de dood de juiste context openbaart.
Zo vertelt E. K-R in 'Kinderen en de dood' meerdere verhalen over hoe kinderen laten weten dat ze gaan. Zo is er een meisje dat 's ochtends wakker wordt, opgewonden en in volledige extase, zo beschrijft haar moeder. Het meisje vertelt maar door en door: ze heeft Jezus gezien en hij heeft gezegd dat ze naar de hemel gaat. Hoe de moeder de ervaring ook af doet als een droom, het meisje blijft bij haar verhaal: ik heb hem ontmoet. Het gezin is niet uitgesproken kerkelijk, de moeder vertelt haar kinderen alleen wat ze zeker denkt te weten en zeker is ze niet van de hemel. Het meisje is 7 uur na dit gebeuren opzettelijk verdronken.
Er was geen ziekte, geen teken dat iets dergelijks zou gebeuren, toch wist het meisje dat ze ging. Precies zoals Vera voor de zomervakantie tekende dat ze een hemelmeisje wilde worden en die zomer verongelukte. Hoe wist ze het? Bij Mirthe zou je kunnen zeggen dat ze wist, omdat ze haar lijf zieker en zwakker voelde worden, maar nee. Ik denk dat ze het al die tijd heeft geweten. Ik denk dat ze mij de tijd heeft gegeven naar het moment van afscheid toe te leven. Toen ze wist dat ik het dragen kon, was het juiste moment.
Sioux-gebed bij het heengaan
De geest is nooit geboren
en zal nooit ophouden te bestaan
nooit is hij er niet geweest
Begin en einde- dromen zijn het:
zonder geboorte, dood, verandering
blijft de geest steeds voortbestaan.
De dood heeft hem niet aangeraakt
hoe dood zijn huis ook lijkt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten