Er gebeurt veel op allerlei fronten, op dit moment. De reis door het Land van Rouw neemt andere vormen aan. Liep ik in januari nog over een mistig bergpad met amper een halve meter zicht voor ogen. Zo zat ik in april bovenop de bergtop, bij te komen van de reis, verblind door het zonlicht. En viel mijn oog op de volgende etappe van mijn reis: de Tafelberg. Tig meter recht omhoog naar een prachtig platform met ruimte genoeg voor al die lieve mensen om mij heen, waardoor ik me niet meer zo eenzaam zou voelen, zoals op die kleine bergtop.
Nu is de top van de Tafelberg in zicht. Niet zonder slag of stoot, want een stap vooruit betekend in dit geval een stijle wand beklimmen, iets waar mijn lijf niet op berekend is. Bij elke beweging komen er spieren in beweging die zelf niet wisten dat ze er waren. Dat levert spierpijn op. Marathons heb ik immers gelopen, daar is mijn lijf op berekend, maar de hoogte in klimmen is heel andere koek.
Maar zoals ik weet dat er op de Tafelberg talloze lieve, steunende en enthousiaste mensen mij staan op te wachten, zo weet ik ook dat ze mij nu aanmoedigen om door te gaan. Ik doe het dus niet alleen en dat geeft een gevoel van...tja, hoe zeg je dat? van gedragen worden, is denk ik de beste omschrijving. Het maakt de klim de moeite waard. Niet minder pijnlijk, hoor. Elke beweging die ik maak is gericht omhoog en betekend tevens dat ik verder kom, verder weg ga van de plek waar ik vertrok. De plek waar Mirthe en ik naast elkaar stonden, elkaar vast hielden en waar ze nogmaals mijn neus af kon pakken. De afstand wordt aanzienlijk groter en dat maakt de reis voorwaarts zo pijnlijk. Het maakt dat ik mezelf geregeld voor gek verklaar en mezelf afvraag of het wel klopt. Ga ik niet te snel, vraag ik niet te veel, te vroeg van mezelf. Ik ben immers nog maar pas aangekomen in het Land van Rouw. Steven ik niet af op een keihard klap, omdat ik zo druk doende ben een nieuwe weg in dit Land van de Levenden te ontdekken? Deze vragen zorgen dat ik de balans op maak, of het klopt, of het echt goed voelt, of dat ik niet iets verbloem. Net als zoveel en zo vaak de enige juiste insteek was in de afgelopen 2 jaar: de tijd zal het leren. De tijd zou leren of Mirthe zou herstellen van de operatie, de tijd zou leren of Mirthe zou genezen, de tijd zou leren of Mirthe....ouder zou worden. Dus.... de tijd zal ook wel leren of dit allemaal wel wijs is, wat ik nu doe. Hoewel, het voelt goed, hoor, dat stem ik wel zo goed mogelijk met mezelf af. Klappen komen toch wel. Zoals het besef langzaam op gevoelsniveau door sijpelt dat het speelgoed onaangeraakt in de kast blijft liggen, dat de kleertjes ongedragen in de kast blijven liggen, dat het stiller en rustiger in huis en in onze agenda is, dan destijds, nog maar 8 maanden geleden.
Het besef dat het kindje dat ik hoor kletsen in de winkel, net zo klinkt als Mirthe, voor ze ziek werd. Het besef dat ik dat nu zoveel duidelijker hoor, dan wanneer ze er nog zou zijn geweest. Het besef dat mijn verblijf in het Land van Rouw nog lang verlengd zal worden. Het besef ook dat ik daar telkens meer mensen leer kennen, helaas, want dat betekend natuurlijk dat er geregeld nieuw Verdriet geboren wordt.
En ook het besef dat ik meer en meer contact maak met het Land der Levenden. De wereld waar ik mij in bevind wordt langzaam weer wat groter. En het besef dat ik niet alleen verdriet heb om mijn dochter, is telkens duidelijker voelbaar.
De weg waar ik mij nu op begeef is grillig, maar ook prachtig om te zien. Het uitzicht is intens. De mensen met wie ik het mag delen zijn prachtig, ik voel me werkelijk gedragen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten