vruchtbare bodem

Verdriet is als een vruchtbare bodem.
Afhankelijk van wat er met de grond wordt gedaan zal er groeien en bloeien of woekeren wat ongetemd de kans krijgt. Want wordt de grond genegeerd, alsof het er niet is, krijgt onkruid de kans. Brandnetels, hanenpoten, akkerwinde, heermoes, paaredenbloemen, ze zorgen voor een een gevarieerd landschap, maar geeft een trieste aanblik. De hortensia's, tulpen en rhododendron zijn niet terug te vinden. De peren, appels en kersen kunnen niet geplukt worden, want het onkruid verspert de toegang.
Verdriet datgenegeerd wordt overwoekert ons hart met woede, bitterheid en woekerende angsten. Ze uiten zich in ons lijf door pijn en overmeesteren onze geest. Helder denken is onmogelijk en meelevend reageren met onze omgeving is geen sprake van. Naar binnen gekeerd, wezenlijk contact ontbreekt.
Vruchtbare grond dat de ruimte geeft aan de gezaaide en gewenste planten, zal uiteindelijk, na veel werk, de vruchten afwerpen van de inspanning. De bloemen geven een kleurenpracht en de vruchten zullen geplukt kunnen worden. Ze zullen de voeding zijn voor onze ziel, die nog zo gewond is. Heling heeft voeding nodig, wat mooier als we zelf de voeding kunnen plukken uit eigen tuin. Waar we door de grond te spitten onze woede op kunnen uit laten vloeien. Waar we de zaden kunnen laten ontkiemen, die door het donker van de aarde op zoek zijn naar het licht. Net als wij zelf. Waaruit prachtige bloemen en vruchten bloeien, met nieuwe levenskracht, beloftes voor nog vele seizoenen kleurenpracht en zielenvoeding. Waar we onze tranen vergieten en zo de planten tot bloei brengen.
Waar we het onkruid wieden, als de ballast die we dragen. Waar we tussen alle arbeid door, kunnen uit rusten en zien wat onze innerlijke groei is.
Het is niet het werk van1 seizoen, van 1 jaar. Het is werk van vele jaren,die maakt dat de tuin volledig   in bloei staat en precies genoeg vruchten geeft om ons te voeden. Misschien zelfs genoeg voor onze vele vrienden die hielpen onze schoffel, spitvork en gieter ter hand te nemen, keer op keer weer. Elke keer als de moed ons in de schoenen zakte, als er geen einde leek te komen aan het harde werken. Het verdriet sneller om zich heen leek te grijpen, dan dat het weg kon vloeien.
Wanneer het seizoen van groei en bloei voorbij is, keert het zaad weer naar binnen. De levenskracht wacht geduldig op de gunstige de omstandigheden voor een volgende periode van bloei. Zo meteen wanneer de warmte roept en wakker schudt, komt de volgende groei. Zal die net zo mooi zijn als het vorige seizoen? En zeg nou zelf verschille wij werkelijk zoveel van een zaadje? Die groeit en bloeit als de warmte roept? Die als vanzelf tot wasdom komt, wanneer de omgeving uitnodigend is en de omstandigheden gunstig. Ook wij keren van tijd tot naar binnen en rijpen voor de volgende groei en bloei periode. Als we ook maar van tijd tot tijd kunnen groeien is er niks mis mee. Wees de uitnodigende omgeving, de gunstige omstandigheid voor degene die rouwt. Niet 1 keer, maar keer op keer, misschien is het vandaag niet nodig, maar de volgende keer minstens zo hard nodig.
Verdriet wil gezien worden, erkent en verzorgd worden. Maar weet je? Hetzelfde geldt ook voor de keerzijde De Liefde. Want ook Liefde die genegeerd wordt, niet verzorgd en niet erkend wordt, veroorzaakt bitterheid, woede en ongecontroleerde angst. Erken dat je van beide het zaad draagt en kies voor welke weg je wilt bewandelen: bewust verzorgen of negerend wegdrukken. De 1 is niet pijnlijker of makkelijker dan de ander. Het resultaat van de 1 is echter vruchtbaar voor de vele komende seizoenen, het ander vernietigd en verstikt elke potentie en laat levenskracht ten gronde gaan.