dagelijkse dingen rouw

Het zijn de gewone dingen. De alledaagse dingen, die steken. Alledaagse dingen die nu in het voorjaar weer kunnen. Die de hele winter niet op die manier gebeurden, die me nu zo steken. Zoals het grasmaaien. Dan vond Mirthe het heel erg mooi om mee te helpen. Voor ze ziek werd, hadden zij en Lars een speelgoed grasmaaiertje. Daar liepen ze me natuurlijk meer mee voor de voeten dan dat het hielp, maar leuk was het wel.
Zelf met het speelgoed grasmaaiertje lopen, kon vorig jaar natuurlijk niet meer. Ook niet als ik haar vast hield, want dan begaf mijn lijf het na 5 stappen (omdat het maaiertje zo klein is dat ik behoorlijk onhandig moest lopen met Mirthe). Niet handig. Dus de enige oplossing was: de echte grasmaaier. Ik hield het handvat beet en klemde Mirthe onder haar oksels met mijn onderarmen. Zij hield ook de grasmaaier vast en zo liepen we over het gras. Kris kras natuurlijk, want ondanks dat ik haar klemde wankelde ze nog behoorlijk. De concentratie lag op zo'n moment niet bepaald bij het lopen...En haar heupen waren zo soepel, daar zou Elvis jaloers op zijn geweest. Dusss zo hielp ze mij mee, mijn tijd te verdrijven...want het gras moest daarna natuurlijk alsnog helemaal gemaaid worden. Geeft niets, het ging om het plezier en dat had ze zeker en ik dus ook. Gelukkig maakte het haar ook niet uit of het hele gras gemaaid was, een echte kleuter, een paar minuten was voldoende voor een goed gevoel en dan was het volgende spel al gevonden: fietsen, Ruben aaien of eten geven, puzzelen, Dora kijken, wandelen, glijbaan, speeltuin, ach noem maar op, Mirthe vond altijd wel iets, maar net waar haar oog op viel. Ik moest dan nog steeds het gras maaien en parkeerde haar dan ergens met iets wat ze leuk vond om te doen (wat dan wel de nodige onderhandel vaardigheden mijner zijds vroeg, want madam wist wel wat ze wou...), zodat ik mijn handen weer vrij had. Zo ging dat.
En daar is dan weer de leegte wanneer nu het gras weer gemaaid moet worden, op een mooie lente namiddag. Want nu is het gras zo gemaaid, zonder afleiding. Nu is het eten zo gekookt, zonder haar eerst in de stoel aan tafel te hoeven zetten en de pan met water voor haar klaar te zetten op tafel. Zodat zij de aardappels erin kan plonsen.
Nu fiets ik naar huis, na een vergadering en schiet heel snel de vraag door mijn hoofd, hoe het met haar is? zou ze lekker liggen te slapen... om vervolgens het pijnlijke besef te voelen. Dat is rauwe rouw. Het ebt door in de gewone dingen. De emoties die lichtjaren achter het verstand door werken. Het verdriet dat in kleine beetjes los komt, kleine beetjes anders is het niet te behappen.
Lars die heel lief toch even Dora wil opzetten, niemand die er naar kijkt, maar toch voor Mirthe. Heel lief, maar nu even te pijnlijk voor mij.
Het is de rouw die niet iedereen ziet. Die ik niet iedereen toon op het moment dat het zich voor doet. Het is van mij. Het past niet in de woorden die ik hoor: ik weet niet of ik het zou kunnen, zoals jullie er mee om gaan. Wat kan ik daarop zeggen? Het is niet mijn keuze, het is het laatste wat ik een ander toe wens. Het is wel mijn pakkie an, ik sta er voor en moet er mee dealen. Dat is wat ik doe, niets meer en niets minder. Iedereen kan het, zo moeilijk is het niet, ook niet makkelijk, maar beter dan weg te stoppen en weg teren in het verdriet.