Vandaag, gister, morgen

Vandaag is net als gister, zonder jou
Vandaag is net als morgen zal zijn, zonder jou
Mijn armen leeg

Vandaag is net als gister, met jou
Vandaag is net als morgen zal zijn, met jou
In mijn hart

Vandaag is net als gister, zo lijkt het
Vandaag is net als morgen, zo lijkt het
Alleen mijn gevoel wordt zwaarder
De pijn groter
De ruimte leger

Vandaag is een dag dichterbij dan gister
Vandaag is een dag voor de morgen die aan breken zal
Dat wij elkaar weer zien

Vandaag ben ik net als gister bij de mensen van wie ik houd
Vandaag ben ik een dag dichter bij dan gister,
bij de mensen die ik voor nu heb los moeten laten


Of zoals Guus Meeuwis in de 'de weg' zingt:

Ik ga niet weg
'k heb nog wat tijd gekregen
ḱ zal altijd maar door gaan
Tot aan het eind
Ik heb je voor altijd mijn hart gegeven
Ik draag je bij me, tot het licht straks dooft
Ik draag je bij me, tot het licht straks dooft




Ondertussen wil ik alleen maar praten, vertellen, verhalen over jou. Het wordt zo stil, zo ondragelijk, zo leeg, steeds leger, steeds stiller, steeds groter het verdriet. Sommige dagen kruipen voorbij, geen minuut ben je uit mijn hoofd, mijn gevoel, mijn gedachten, mijn leven. Nooit nooit nooit. Soms is het verdriet even afwezig, maar altijd komt het in grote golven weer terug. Iemand beschreef het als staand met je enkels in de branding, rug naar de zee. Je voelt het water kabbelen aan je benen, af en toe een golf die je uit balans dreigt te brengen. Je weet niet wanneer de golf te hoog is, dat je het niet hebben kan, je ziet ze niet aankomen. Je weet alleen dat die golfen komen gaan. En je weet dat je weer opkrabbelen kan. Altijd een keuze, altijd een mogelijkheid, altijd een moment om op adem te komen.
Lieve Mirthe, het leven gaat door. Op een ander tempo wat mij betreft, alleen denkt de wereld niet met me mee. Dingen veranderen, keuzes veranderen, nu jij er niet meer bent. Mogelijkheden veranderen, zonder jou om voor te zorgen. Elke keer wordt dat weer duidelijk, elke keer is het even weer slikken, wat een gemis. Ik weet het is beter zo, geen lijden, geen beperkingen, geen vragen over hoe dit of hoe dat, voor de rest van ons leven. Geen zoektocht naar kwaliteit van leven, niet voor jou, wel voor mij. Wat heeft zin, wat heeft doel? Ik dacht het wel te weten, maar weet nu weinig meer zeker. Het komt niet door jou, maar door hoe het leven kan zijn. Zo grillig en onverwacht, verdriet kan leiden tot pijn.
En toch gaan we maar door. Adem in en adem uit. Overgevend aan het ritme van het leven, het ritme van de seizoenen. Leven met het ritme van het hart.
Het klinkt wel mooi, toch? ik ben alleen nog niet daar. En dat maakt ook niet uit, de weg ernaartoe is intensief genoeg. Ik weet dat jij mijn weg met me mee gaat.