Al vaker schreef ik dat het we het mindfullnes leven heel goed machtig zijn geworden de afgelopen 2 jaar. Zodra mijn blik op de toekomst gericht wordt, raakt mijn gevoel in paniek en dan rest de enige mogelijkheid: knop om en alleen de hier-en-nu focus. Dat is het enige wat helpt. En dat dat werkt is prima, heel fijn om te kunnen. Het heeft me vaak een paniekaanval gescheeld. Daarmee is de paniek niet helemaal weg, natuurlijk, maar ja, dat is dan voor latere zorg. Voor ooit als de rust is gekeerd. Ooit, later, veel later, ergens in de heel verre toekomst. Dat die toekomst, dat ooit eerder kwam dan ik had voorspeld is een ander punt. Maar die rust keert zich hier langzaamaan terug, hoe dan ook. Herbeleven, beseffen wat er nou werkelijk gebeurt is, keer op keer weer. Elke keer komt de hobbel weer, of brokstuk, zoals ik het eerder beschreef.
Tegen beter weten in probeer ik te zien of dat ene brokstuk al verschil in de contouren van de berg heeft gebracht. Maar nee. Die berg is mijn toekomst. Die berg is mijn lange termijn plan. Die berg is alles behalve het hier-en-nu als ik er zo tegen aan kijk.
Ik weet dat het werk dat ik verzet in het hier-en-nu pas op de lange termijn zijn effecten heeft. Ik weet dat ik geduld moet hebben met dit proces. Ik weet het. Ik weet ook dat de kleine kiezelsteentjes veelvuldig voor mij neer dalen en ik weet dat ik daar makkelijk overheen stap. Alleen de grote brokstukken zijn groot genoeg om mijn aandacht te pakken. Of voelen ook de kiezelstenen tegenwoordig aan als grote brokstukken? Ik weet in elk geval dat een berg is gemaakt van heel veel kiezelstenen. Geduld en doorzetten, voor het effect op de langetermijn. Maar zeg het even, als jij wel het verschil ziet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten